|| O38
||Hogwarts
||Winter||
Met een gelukzalig gevoel ontwaakte ik uit mijn sluimer dromen. In een poging dat gevoel nog even vast te houden hield ik mijn ogen gesloten. Als vanzelf dwaalden mijn gedachten terug naar de afgelopen nacht. Het was een avond vol gezoen en gepraat geworden en uiteindelijk was ik in zijn armen op bed gaan liggen en had ik gemerkt hoe zijn ademhaling steeds rustiger werd. Toen hij uiteindelijk sliep had ik besloten hem niet meer wakker te maken en om gewoon te genieten van het moment. Mijn dromen waren een uur later pas gekomen, toen het luisteren naar zijn ademhaling en het kloppen van zijn hart me blijkbaar niet meer genoeg interesseerde.
Ik werd me steeds meer bewust van mijn omgeving, terwijl mijn gedachten de laatste flarden van dromen weg bande, en daardoor kwam het besef dat er iets mis was. Hoewel ik Draco zijn armen om me heen voelde was er niet de vertrouwde warmte die zijn lichaam normaal gesproken met zich mee bracht. Zijn lichaam had dezelfde temperatuur als de kamer en plotseling was ik klaarwakker. Ik wurmde mezelf uit zijn omhelzing en draaide me met een ruk naar hem toe. Hij vertoonde geen enkel teken van leven, zijn lippen waren blauw en zijn huid nog witter als normaal. Niets aan hem bewoog, zelfs zijn haar was bewegingloos. Razendsnel bracht ik mijn handen naar zijn schouders en ik draaide hem om. Hij werd er niet wakker van, reageerde totaal niet. Mijn handen vonden de plek waar ik gisteren nog zo'n sterke hartslag had gevoeld en gehoord. Nu moest ik me uiterst concentreren om het zwakke kloppen van zijn hart te ontdekken.
Paniek overspoelde me met golven en ik probeerde helder na te denken, de bedenken wat ik moest doen. Toen ik er zelf niet achter kon komen wat het beste was nam ik een ander besluit. Ik stond al bij de deur van mijn kamer voordat ik dat besluit ook maar serieus genomen had. Met een rotvaart vloog ik de trap af, de trap naar de jongens slaapzalen weer op en ik hobbelde naar de deur waardoor ik Nathaniël wel eens had zien verdwijnen. Ik bonkte met geweld op zijn deur maar het duurde me te lang en ik stormde zonder pardon naar binnen. Dat moest hij me maar vergeven aangezien hij dat ook al eens bij mij had gedaan. 'Je moet me helpen!' Riep ik al voordat mijn ogen hem gevonden hadden. Ik ontdekte hem achter zijn bed, geheel aangekleed terwijl het nog maar zes uur in de ochtend was en met een geschrokken en betrapte uitdrukking op zijn gezicht. Dat deed er allemaal niet toe nu.
'Kom me helpen!' Riep ik nog eens en bij het zien van mijn paniek kwam hij in beweging. Ik rende terug naar mijn eigen kamer en stond al weer over het lichaam van Draco gebogen toen ik hem achter me binnen hoorde komen. 'Hij is in slaap gevallen bij mij en ik heb niet nagedacht! Hij heeft de hele nacht naast me gelegen en mijn lichaamstemperatuur heeft hem onderkoeld gemaakt.' Ik hoorde hem achter me bewegen maar nam niet de moeite op te kijken van Draco zijn blauwe gezicht. 'Winter.' Klonk het ineens van heel dichtbij en met een schok draaide ik me om. Gloeiend heet metaal drong mijn lichaam binnen en het baande zich meteen een weg door mijn aderen. Elke vezel kromp schreeuwend van pijn ineen alvorens de grip op de werkelijkheid te verliezen. Het duurde maar een fractie van een seconde voor het mijn hersenen bereikte en een abrupte coma veroorzaakte. Meer dan die seconde had ik niet nodig om het gevaar te herkennen, mezelf los te rukken en te teleporteren. Waar ik terecht kwam kon ik nooit weten want tegen die tijd was ik schijndood en de wereld rond me pikzwart en geluidloos.
Ik werd me steeds meer bewust van mijn omgeving, terwijl mijn gedachten de laatste flarden van dromen weg bande, en daardoor kwam het besef dat er iets mis was. Hoewel ik Draco zijn armen om me heen voelde was er niet de vertrouwde warmte die zijn lichaam normaal gesproken met zich mee bracht. Zijn lichaam had dezelfde temperatuur als de kamer en plotseling was ik klaarwakker. Ik wurmde mezelf uit zijn omhelzing en draaide me met een ruk naar hem toe. Hij vertoonde geen enkel teken van leven, zijn lippen waren blauw en zijn huid nog witter als normaal. Niets aan hem bewoog, zelfs zijn haar was bewegingloos. Razendsnel bracht ik mijn handen naar zijn schouders en ik draaide hem om. Hij werd er niet wakker van, reageerde totaal niet. Mijn handen vonden de plek waar ik gisteren nog zo'n sterke hartslag had gevoeld en gehoord. Nu moest ik me uiterst concentreren om het zwakke kloppen van zijn hart te ontdekken.
Paniek overspoelde me met golven en ik probeerde helder na te denken, de bedenken wat ik moest doen. Toen ik er zelf niet achter kon komen wat het beste was nam ik een ander besluit. Ik stond al bij de deur van mijn kamer voordat ik dat besluit ook maar serieus genomen had. Met een rotvaart vloog ik de trap af, de trap naar de jongens slaapzalen weer op en ik hobbelde naar de deur waardoor ik Nathaniël wel eens had zien verdwijnen. Ik bonkte met geweld op zijn deur maar het duurde me te lang en ik stormde zonder pardon naar binnen. Dat moest hij me maar vergeven aangezien hij dat ook al eens bij mij had gedaan. 'Je moet me helpen!' Riep ik al voordat mijn ogen hem gevonden hadden. Ik ontdekte hem achter zijn bed, geheel aangekleed terwijl het nog maar zes uur in de ochtend was en met een geschrokken en betrapte uitdrukking op zijn gezicht. Dat deed er allemaal niet toe nu.
'Kom me helpen!' Riep ik nog eens en bij het zien van mijn paniek kwam hij in beweging. Ik rende terug naar mijn eigen kamer en stond al weer over het lichaam van Draco gebogen toen ik hem achter me binnen hoorde komen. 'Hij is in slaap gevallen bij mij en ik heb niet nagedacht! Hij heeft de hele nacht naast me gelegen en mijn lichaamstemperatuur heeft hem onderkoeld gemaakt.' Ik hoorde hem achter me bewegen maar nam niet de moeite op te kijken van Draco zijn blauwe gezicht. 'Winter.' Klonk het ineens van heel dichtbij en met een schok draaide ik me om. Gloeiend heet metaal drong mijn lichaam binnen en het baande zich meteen een weg door mijn aderen. Elke vezel kromp schreeuwend van pijn ineen alvorens de grip op de werkelijkheid te verliezen. Het duurde maar een fractie van een seconde voor het mijn hersenen bereikte en een abrupte coma veroorzaakte. Meer dan die seconde had ik niet nodig om het gevaar te herkennen, mezelf los te rukken en te teleporteren. Waar ik terecht kwam kon ik nooit weten want tegen die tijd was ik schijndood en de wereld rond me pikzwart en geluidloos.
Reageer (23)
Stiekem hoop ik dat ze naar haar eigen seizoen is geteleporteerd vlak naast Zomer, zodat zij haar kan helpen...
9 jaar geledenNooooooooo
1 decennium geledenOmg lul
1 decennium geledenomg, nathaniël is mean, he doesn't deserve a capital!!
1 decennium geleden<3
1 decennium geleden