|| O35
||Hogwarts
||Winter||
Nieuwsgierig stond ik weer op van mijn bed en ik liep naar de deur. Ik opende hem op een kiertje en keek eerst wie mijn rust kwam verstoren alvorens hem binnen te laten. Draco was me gevolgd en keek me nu met een vragende blik aan terwijl ik hem binnen liet komen. Hij liep zonder te twijfelen naar mijn bed en nam plaats op het voeteneinde. Eerder zou ik ongemakkelijk rond blijven lopen op zoek naar een uitvlucht, een manier hem weg te krijgen. Nu liep ik echter met lichte tred naar mijn bed en kroop naar het midden om daar in de kleermakerszit plaats te nemen en te wachten op de rede waarom hij hier was. Aangezien ik achter hem was gaan zitten draaide hij zich om en nam dezelfde houding aan als mij. Zo konden we elkaar recht aankijken en zodra zijn ogen de mijne vonden kwam ik tot rust, een ondertussen vertrouwd gevoel wat alleen hij me kon brengen.
De gebruikelijke glimlach brak door op zijn gezicht en mijn hart leek een sprongetje te maken. 'Dat was onverwachts of niet? Hoe voelde dat?' Hij doelde op mijn avond in het gezelschap van zijn vrienden en mijn laatste twijfels verdwenen, hij had er niet voor gezorgd dat ze me vroegen. Die keuze had Blaise dus zelf gemaakt en dat streelde me. Het betekende allemaal zoveel voor me en ik was bang dat ik het nooit in woorden uit zou kunnen drukken. Toch wilde ik dat graag. Ik wilde mijn gevoel met iemand delen en Draco was de aangewezen persoon. Maar hoe moest ik zoiets verwoorden? Er schoten verschillende zinnen door mijn hoofd, ze pakten zich samen tot een verhaaltje maar als ik het nog eens repeteerde in mijn hoofd dan klonk het gemaakt en beschreef het mijn gevoelens toch niet helemaal.
Draco bleef al die tijd geduldig naar me kijken, alsof hij wist wat ik aan het doen was. Hij gaf me de mogelijkheid een goed antwoord te bedenken en maakte enkel met zijn geduldige houding al duidelijk dat hij hier zo nodig uren zou zitten. Ik vermoedde dat hij dat niet erg zou vinden want ik zag lichtjes weerspiegelen in zijn ogen wanneer hij naar me keek. En op deze manier verstreken er twintig minuten. Toen ik besloot dat een verhaaltje niet ging werken leek de oplossing zich plots aan me op te dringen. Het was een simpel zinnetje, twee woorden, maar het beschreef perfect wat ik voelde. Mijn ogen lieten hem weten dat ik een antwoord had en hij keek me aan, afwachtend en nieuwsgierig.
'Ik leef.' Het was een antwoord voor hem, een bevestiging voor mezelf. Het was waar. Ik had me nog nooit levendiger gevoeld als de afgelopen dag. Meer uitleg als die twee woorden had hij niet nodig, dat zag ik aan zijn ogen, hij begreep me. Maar het gevoel dat ik niet overtuigend genoeg was overviel me en nam de overhand. Het gebeurde als vanzelf, als een reflex dat al jaren lag te wachten om in werking gesteld te worden. Het voelde voor mij onwennig aan maar zijn blik gaf me een bevredigend gevoel. Mijn lippen hadden zich van elkaar losgemaakt en de hoeken ervan waren omgekruld in een brede glimlach. De eerste glimlach die ooit op mijn gezicht was verschenen, dat was het grootste geschenk wat ik Draco Malfoy op dit moment kon geven.
De gebruikelijke glimlach brak door op zijn gezicht en mijn hart leek een sprongetje te maken. 'Dat was onverwachts of niet? Hoe voelde dat?' Hij doelde op mijn avond in het gezelschap van zijn vrienden en mijn laatste twijfels verdwenen, hij had er niet voor gezorgd dat ze me vroegen. Die keuze had Blaise dus zelf gemaakt en dat streelde me. Het betekende allemaal zoveel voor me en ik was bang dat ik het nooit in woorden uit zou kunnen drukken. Toch wilde ik dat graag. Ik wilde mijn gevoel met iemand delen en Draco was de aangewezen persoon. Maar hoe moest ik zoiets verwoorden? Er schoten verschillende zinnen door mijn hoofd, ze pakten zich samen tot een verhaaltje maar als ik het nog eens repeteerde in mijn hoofd dan klonk het gemaakt en beschreef het mijn gevoelens toch niet helemaal.
Draco bleef al die tijd geduldig naar me kijken, alsof hij wist wat ik aan het doen was. Hij gaf me de mogelijkheid een goed antwoord te bedenken en maakte enkel met zijn geduldige houding al duidelijk dat hij hier zo nodig uren zou zitten. Ik vermoedde dat hij dat niet erg zou vinden want ik zag lichtjes weerspiegelen in zijn ogen wanneer hij naar me keek. En op deze manier verstreken er twintig minuten. Toen ik besloot dat een verhaaltje niet ging werken leek de oplossing zich plots aan me op te dringen. Het was een simpel zinnetje, twee woorden, maar het beschreef perfect wat ik voelde. Mijn ogen lieten hem weten dat ik een antwoord had en hij keek me aan, afwachtend en nieuwsgierig.
'Ik leef.' Het was een antwoord voor hem, een bevestiging voor mezelf. Het was waar. Ik had me nog nooit levendiger gevoeld als de afgelopen dag. Meer uitleg als die twee woorden had hij niet nodig, dat zag ik aan zijn ogen, hij begreep me. Maar het gevoel dat ik niet overtuigend genoeg was overviel me en nam de overhand. Het gebeurde als vanzelf, als een reflex dat al jaren lag te wachten om in werking gesteld te worden. Het voelde voor mij onwennig aan maar zijn blik gaf me een bevredigend gevoel. Mijn lippen hadden zich van elkaar losgemaakt en de hoeken ervan waren omgekruld in een brede glimlach. De eerste glimlach die ooit op mijn gezicht was verschenen, dat was het grootste geschenk wat ik Draco Malfoy op dit moment kon geven.
In verband met een volgend verhaal heb ik een poll aangemaakt waarin jullie kunnen meebeslissen over de verloop van dat verhaal. Dat verhaal heeft niets te maken met dit verhaal! Laat please jullie stem gelden want ik ben er best benieuwd naarxoxo Klik hier||Besluit mee
Reageer (11)
Auwwww!<3 Zo lief!<3 Ik vind dit verhaal echt geweldig! Je moet echt snel verder gaan!<3
1 decennium geleden