Blue

Oliver kon zich echt niet meer herinneren waarom hij ooit had gedacht dat het een goed idee zou zijn om Divination te kiezen. De lessen waren ontzettend vermoeiend en slaapverwekkend, en hij had niet eens het gevoel dat hij er ooit iets mee bereikte. Al zou dat natuurlijk ook kunnen komen doordat hij meestal gewoon niets deed.
      In ieder geval was dat de reden dat hij nu de dag voor de deadline nog een heel essay van vijfduizend woorden moest schrijven over wat de glazen bol hem vertelde voor zijn toekomst. Het was dat Percy erop stond dat hij het af zou maken, want anders had Oliver het allang opgegeven. Trelawney was zo verstrooid dat de kans groot was dat ze hoe dan ook niets door zou hebben als hij niks inleverde.
      Dat hij gedwongen werd het toch te doen zou echter helemaal nog niet zo erg hoeven te zijn. Oliver zou gewoon iets uit zijn duim hebben gezogen als hij de keuze had gekregen en zou daarmee binnen een middag klaar kunnen zijn. Maar aangezien Percy nou eenmaal Percy was, zaten ze aan een tafeltje in de Common Room met een echte glazen bol voor zich. Percy had het grote zilverkleurige boek op schoot waarin de betekenissen van verschillende tekens konden worden opgezocht en Oliver had een rol perkament voor zich liggen, die al bijna honderd woorden toonde. En daar hadden ze dan twee uur over gedaan.
      “Denk je niet dat het beter is als we hiermee stoppen?”
      “Maar je moet het morgen inleveren,” antwoordde Percy.
      Oliver wilde Percy dolgraag geven wat hij wilde, maar hij begon hier een beetje gek van te worden. Hij vermoedde dat als ze in dit tempo doorgingen, ze het essay pas overmorgen af zouden hebben, zelfs als ze zonder pauze doorwerkten. “Goed dan,” gaf hij desondanks toe, zuchtend, “ik zal het nog één keer proberen.” Percy glimlachte naar hem en Oliver vergat bijna dat hij in de glazen bol moest staren, niet in Percy’s ogen.
      Hij ging er nog eens goed voor zitten en probeerde diep in de doffe grijze mist te kijken. “Ik denk dat ik een soort golfjes zie,” vertelde hij Percy. “Of nee, wacht. Het is een vlammetje… en soort golvend vlammetje. Of een vlammend golfje?”
      Percy begon te bladeren in het boek dat hij voor zich had. “Er staat niets in over vlammende golfjes.”
      “Wat een teleurstelling,” mompelde Oliver, maar hij zorgde dat Percy het niet hoorde.
      “Golvende vlammetjes zijn er wel,” verkondigde Percy. “Je zult iemand tegenkomen die iets roods draagt.”
      Oliver zou in de lach zijn geschoten als hij niet zo vreselijk geïrriteerd was. “Wat is dat nou weer voor belachelijke voorspelling? Ze houden het gewoon allemaal zo vaag dat het op iedereen en alles toe kan treffen.”
      Percy haalde zijn schouders op. Ook hij scheen het nut van deze voorspelling niet echt in te zien, maar hij leek zich gedwongen te voelen om de positieve kant ervan te zien. Het ging tenslotte wel om een schoolboek. “Rood is je lievelingskleur. Misschien is het iets leuks.”
      “Rood is niet mijn lievelingskleur.” Het was eruit voordat Oliver er erg in had, maar hij kon het niet meer terugnemen.
      “Nee? Wat is het vandaag dan?”
      “Blauw,” gaf Oliver toe, omdat hij niet precies wist wat hij anders had moeten zeggen.
      “Waarom?”
      Hij had nog zo gehoopt dat Percy dat niet zou vragen. Hij keek om zich heen op zoek naar een logische verklaring, maar hij kon niets zien dat blauw was, tot hij weer in Percy’s ogen keek. En dat was nou juist wat hij niet wilde zeggen.
      “Oliver?”
      Hij moest nu echt iets zeggen, dus legde hij zich erbij neer dat er niets anders op zat dan de waarheid. “Dasdekleurvajeogen,” mompelde hij.
      Percy verstond er natuurlijk geen woord van, want hij had zichzelf nauwelijks gehoord. “Wat?”
      Oliver besefte opeens hoe kinderachtig hij bezig was. Hij was de Quidditch Captain van Gryffindor, in Merlins naam. Hij moest zich niet zo aanstellen. “Dat is de kleur van je ogen,” herhaalde hij, maar dit keer duidelijk hoorbaar.
      Percy knipperde een paar keer verrast. “Ik- Echt waar? Eh, ik bedoel, ik weet natuurlijk welke kleur mijn ogen zijn, maar - Echt waar?”
      Oliver knikte, en toen kuste Percy hem opeens. Misschien was Divination helemaal zo slecht nog niet.