Red

Gedurende de daarop volgende dagen werd het weer wat milder, met slechts enkele spetters nu en dan, maar het bleef wel stevig waaien. Toen Percy en Oliver na een nogal korte wandeling langs het meer weer het kasteel binnen kwamen, viel Oliver op dat Percy’s nette kapsel overhoop was gegooid. Hij vroeg zich af of hij er iets van moest zeggen, maar besloot dat niet te doen. Eigenlijk vond hij het Percy wel goed staan. In werkelijkheid zag Percy’s haar er bijna net zo erg uit als dat van Harry, dat altijd alle kanten op stond. Maar Oliver was nou eenmaal een beetje bevooroordeeld, al had hij dat zelf niet door.
      Nu hij zoveel aandacht op Percy’s haar vestigde, viel hem ook op hoe rood het was. Natuurlijk had hij dat al langer geweten, maar het was toch echt een erg opvallende kleur. Niemand op Hogwarts had haar in die kleur, behalve de Weasleys. Toch zag het er bij de rest op de een of andere manier minder fascinerend uit. Oliver wist dat de meeste meiden achter Fred of George aan zaten, maar hij kon bij Merlin niet begrijpen waarom.
      Zodra ze in hun slaapzaal aankwamen ging Percy op zijn bed zitten en trok hij weer een van zijn dikke studieboeken tevoorschijn. Oliver liet zich aan het voeteneinde van Percy’s bed op de matras vallen, waardoor het boek en alle stukken perkament die Percy netjes daaromheen had gerangschikt een sprongetje maakten. Percy zuchtte en begon het opnieuw recht te leggen.
      “Oliver, wat denk jij?”
      “Waarover?” vroeg Oliver, die, om heel eerlijk te zijn, niet echt had opgelet.
      “Moet ik de groene blaadjes nemen om bladzijdes met spreuken die ik nog eens wil herhalen aan te geven, hoewel ik daarvan misschien niet meer voldoende heb, of een andere kleur?”
      Oliver wierp nauwelijks een blik op het assortiment verschillend gekleurde strookjes papier dat Percy had uitgestald voordat hij antwoordde: “Rood.”
      “Waarom rood?”
      “Het is mijn lievelingskleur.”
      Toen hij dat hoorde keek Percy op van het boek waar hij peinzend naar had zitten staren. “Maar vorige week was het nog bruin, en een dag eerder groen.”
      “Ik ben van mening veranderd,” vertelde Oliver hem.
      Eigenlijk had Percy echter gelijk en was het inderdaad best wel vreemd dat hij zo vaak een ander antwoord gaf, maar hij wist zelf ook niet waar het door kwam. Het enige wat hij wel met zekerheid kon zeggen was dat het in ieder geval niet door kledingstukken kwam, want geen van hen had vandaag iets roods aan. Dat was in ieder geval al een hele opluchting.
      Percy lachte. Oliver was nog net niet te afgeleid door zijn eigen gedachten om te vragen: “Wat is er?”
      “Jij weet gewoon niet wat je wilt.”
      “Jawel,” sprak Oliver hem automatisch tegen. Zijn ogen vielen op de rode bedlakens. “Rood is de kleur van Gryffindor. Het is toch logisch dat ik mijn afdeling steun?”
      “Natuurlijk,” stemde Percy in, maar Oliver had het gevoel dat hij dat alleen maar zei om hem tevreden te stemmen.
      Percy ging verder met het systematisch indelen van zijn Defence against the Dark Arts tekstboek, waardoor Oliver de tijd had om na te denken over zijn eigen wispelturigheid. Zijn lievelingskleur kwam dit keer dus niet van een trui, en dat was goed. Maar waar kwam het dan wel vandaan? Het duurde niet lang voordat hem een schokkende gedachte trof; de truientheorie was onzin, maar er was wel een andere constante. Percy.
      O Merlin. Hij hoopte echt dat hij de enige was die dat door had.