Hoofdstuk 1

Zuchtend pak ik mijn spullen uit de doos en zet ze in mijn nieuwe kamer. Dus dit is het. Ik kan nu nit meer terug. Nu zal ik helemaal voor badminton moeten gaan. Ik weet nog precies hoe het ging.

Drie maanden geleden, tijdens de training in Veendam werd ik samen met Thomas bij Nora geroepen. Ze vroeg of we woensdag wat te doen hadden.
'Nee, misschien wat huiswerk, maar verder niet' zei ik.
'Nee, ik ook niet' zei Thomas.
'Mooi, dan geef ik deze brief met jullie mee. Laat het thuis aan jullie ouders en bel me of jullie kunnen of niet.' zei Stinne.
Thomas en ik pakten de brief aan en liepen terug naar de rest. 'Wat is er?' vroeg Rosa aan ons.
'Nee, niks' zei ik. Ik had nu even geen zin in aandacht. Mijn hoofd was bij de brief. Ik ging op de grond zitten naast Thomas en las de brief.

Beste Romy,

Hierbij nodigen wij jou uit voor de Badminton Academy voor echte talenten. Wij hebben jou zien badmintonnen en we hebben gezien dat jij talent hebt.
We willen graag dat je woensdag 30 mei bij Stinne komt en erover gaat praten met haar en je ouders. Kom om 13.30 bij onderstaande adres.

Hoogachtend, Badminton Academy Noord


Naast mij stond Thomas op en begon te dansen. Hij liet zijn brief vallen, ik pakte hem op en begon te lezen. Bij hem stond precies hetzelfde! Yeah! Dacht ik. Ik zat nog steeds sprakeloos naar Thomas te staren, die ondertussen naar Myren was gerend om het goede nieuws te vertellen. Rosa kwam naar me toe en vroeg 'Wat is er? Waarom is Thomas zo blij en zit jij met een blik vol ongeloof voor je uit te staren?' Ik gaf haar de brief en Roos las het. 'Jeetje, dat is toch goed? Waarom zit je daar zo?' en ze deed mij na en trok een gekke bek. Ik barstte in lachen uit en was gelijk melig.
'Wat is er aan de hand?' vroeg Kim, onze trainster, aan mij en Thomas.
'We zijn gevraagd voor de badminton academy' zei Thomas opgewekt.
'Zo zo' zei Kim 'Ik ben heel blij voor jullie, maar nu gaan we clearen. Ik maak tweetallen. Rosa en Myren, Romy en Thomas, Lisa en ...' ging ze verder.
Ik pakte zuchtend mijn racket van de grond en ging tegenover Thomas staan. Toen na anderhalf uur de training was afgelopen, rende ik snel naar de kleedkamer om als één van de eersten onder de douche te stappen. Na een kwartier stapte ik met mijn vader in de auto en begon over de academy.
'Pap, ik ben gevraagd voor de academy' zei ik.
'Nee, echt?' vroeg papa verbaasd.
'Ja,'
'Wat goed meisje. ik ben trots op je. Laten we er straks verder over hebben, goed? Ik moet op het verkeer letten.'
'Ja,'
Toen we thuis waren begon ik er tijdens het eten gelijk over. 'Nou, ik ben dus gevraagd voor de academy. En.. ik heb de brie hier,' ik pakte de brief en liet 'm aan mijn ouders zien. Mijn vader las de brief en zei: 'Ik ben trots op je'

Die woensdag belden we bij het adres aan dat op de brief stond. Toen ik de kamer in kwam, zag ik dat Thomas er al was.
'En, hebben jullie er al over na gedacht of jullie er heen willen?' vroeg Nora aan ons toen we op de bank zaten.
'Ja, ik wil er graag naar toe. Voor mij is dat niet echt een probleem, want ik woon toch hier in Veendam.' zei Thomas.
'Ja, ik wil er ook graag naar toe, maar voor mij is dat wel een probleem, want ik woon niet in Veendam, en ik wil niet elke dag naar Veendam heen en terug gaan.' zei ik moeilijk. 'Maar ik wil er wel super graag naar toe.'
'Dat is waar. Misschien weet ik wel een voorstel, maar het kan natuurlijk ook anders,' begon Nora en keek mijn ouders één voor één aan. 'Het kan een optie zijn dat jullie hier heen verhuizen,'
'Dat is inderdaad een optie. Maar hoe moet het dan met haar school?' vroeg mijn vader twijfelend.
'Je kan met de trein naar school, op welke school zit je?' vroeg Nora aan mij.
'Maartens College Haren,' antwoordde ik.
'Mmm.. Dan kan je met de trein daarheen en dan je fiets daar laten staan,'
'Ja, dat kan, dat doet een meisje uit mijn klas ook, en die komt uit Assen,'
'Maar, je kan ook hier naar school, dat is denk ik wel makkelijker voor je'
'Ik denk dat ik dat laatste ga doen. Als me ouders het goedvinden natuurlijk, want ik wil wel heel graag naar de academy.' ik keek mijn ouders verwachtingsvol aan.
'Ja, het kan natuurlijk wel. Maar hoe moet het dan met je moeders' werk dan?' antwoordde mijn vader.
'Ik weet het niet, misschien is hier ook wel een schoonmakersbedrijf?'
Mijn vader en ik keken allebei naar Nora.
'Ja, er is hier wel een schoonmakersbedrijf ja, daar kan je moeder dan werken.'
'Oké, we denken erover na. Het antwoord komt vrijdag bij de training dan wel' zei mijn vader.
'Is goed' zegt Nora en toen ging ze met Thomas en zijn ouders praten.

'Romy, kom je naar beneden?' roept mijn vader onderaan de trap. Ik schrik op uit mijn gedachten, o ja! We zouden gaan eten bij de buren. Met een laatste blik achterom sluit ik deur.