24/02/2012 - Part 1

Mijn Beste Steun en Toeverlaat,

Xan had dus een verassing voor me vandaag. De arme jongen heeft wel veel moeten leiden, ik heb namelijk alles uit de kast gehaald om hem eerder te vertellen wat de verassing was en toen hij bleef weigeren ben ik me als een ambetant klein kind gaan gedragen. Maar hij hield voet bij stuk, de dappere jongen. Oké, hij heeft uiteindelijk zijn iPod ingestoken zodat hij mijn gezaag niet meer hoefde te horen en is toen een paar meter voor me uit gaan lopen zodat ik hem wel moest volgen. En omdat ik er niet in slaagde om zijn oortjes uit zijn oren te halen heb ik me voor de rest van de wandeling maar braafjes gedragen en hebben we nog een tof gesprek gehad. Ohja, dat had ik je nog niet verteld. Xan is me gewoon bij mijn huis gaan afhalen en toen zijn we beginnen wandelen. Verschillende zijstraatjes door tot we aan het bos kwamen. Jaja, we hebben een bos in deze stad. Als je een paar bomen op een hoopje tot een bos rekent toch. Maar goed, we liepen dus dat bos in, gewoon willekeurig, niet eens het pad volgend dat nog zo mooi was aangelegd door de gemeente. We liepen een tijdje dwars tussen de bomen door, af en toe wegzakkend in een grote hoop bladeren tot we aan een bouwvallige hut kwamen. Ik wist niet eens dat we een bouwvallige hut in ons bos hadden! Maar misschien komt dat omdat ik altijd braafjes het pad ben gevolgd. Maar goed, we kwamen dus aan dat bouwvallig hutje en Xan hield halt. Maar ik was niet echt aan het opletten en botste dus pardoes tegen hem op. Ik hoorde hem grinniken en even later sloeg hij zijn handen voor mijn ogen. "Pas piepen als ik het zeg," had hij in mijn oor gefluisterd en toen had hij mij zachtjes vooruit geduwd. Eerst voelde ik nog gewoon de bladeren tot ik bijna struikelde over een drempel en op een vaste ondergrond terechtkwam. Xan haalde zijn handen weg en riep "Tada!" Mijn mond viel letterlijk open van verbazing. Ik was zelfs te verbaast om mijn favoriet verbazingsonthuller (als dat een woord is) te gebruiken namelijk 'alle suikerspinnen op een stokje' maar goed back to the story. In het hutje stond er een houten tafel die mooi was gedekt met een tafelkleedje, servies voor twee en twee kaarsen die vrolijk stonden te branden. Er was ook een open haard aanwezig die gezellig lag te knetteren. Boven het vuur hing er pot te pruttelen. Het was echt zo'n ouderwets hutje met een ouderwetse open haard en een ouderwetse manier van koken maar ik was onmiddelijk verkocht. Ik heb altijd al luid en duidelijk verkondigt dat ik hield van die oude huisjes met hun gezellige open haard en de potten die erboven stonden te pruttelen en blijkbaar heeft Xan het toch onthouden. In de pot zat een heerlijke stofpot waarvan Xan beweerde dat hij hem zelf had gemaakt. Ik heb hem maar gelooft. Om het kort te houden, we hebben de stoofpot opgegeten, elkaar bekogelt met voedsel en hartelijk gelachen kortom het was een toffe maaltijd. Nadat we onze bordjes netjes hadden leeggeten stond Xan recht, nam zijn iPod weer tevoorschijn en wonder boven wonder ook een kleine box en sloot zijn iPod daaraan aan. Hij scrollde eventjes door de lijst tot er een romantisch liedje door de boxen klonk. Hij stak zijn hand naar me uit en ik legde mijn hand in de zijne. Hij trok me zachtjes omhoog en hield me dicht tegen zijn borst. Toen begon hij te dansen. Te dansen! Ik verzin het niet, en ik zweer het je, het was zoo gezellig en romantisch... Soms denk ik aan wat ik Xan verdient heb maar op een ander moment zeg ik fuck you en geniet ik van zijn aanwezigheid. Als ik heel eerlijk ben ben ik echt bang om hem te verliezen. Dus geniet ik van elk moment dat ik bij hem ben. Na het liedje had hij me teder op de lippen gekust, zijn voorhoofd tegen de mijne geplant en me diep in de ogen gekeken. "Ik hou van je Han," had hij gefluisterd. Ik zweer het je, ik ging bijna door mijn benen. "Ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden. En ik wil dat dit voor altijd is." Hij had me weer gekust. Bij elk volgend woord dat hij uitsprak kreeg ik een tedere kus op mijn lippen. "Jij en ik horen samen dat voel ik gewoon." En sorry dat ik je met mijn gezweimel lastig val maar ik wil dit moment voor eeuwig bewaren, dus je zult je even sterk moeten houden en mijn gezweimel slikken. Ik ben je eeuwig dankbaar daarvoor, ook al ben je in praktijk geen levend wezen. In theorie ook niet maar bon, ik ben aan het afwijken. Toen hij klaar was met zijn betoog heb ik passievol terug gekust. De arme jongen wist eerst niet wat hem overkwam maar even later ging hij er enthousiast in mee. Na de kus had ik hem hijgend in de ogen gekeken. "Ik hou ook van jou Xan, meer dan je beseft."