21. Vita&Danney&Ilma

Toen ik was omgekleed stapte ik in bed en belande in een zwarte gat in dromenland.

Pov: Vita 3-Juni-2009

De tijd ging verder ze wouden niks vertellen over waar ze nu is. Blijkbaar weten ze het zelf niet eens. Ik mis Katie en haar broer wat ik weet is dat ze veilig zijn maar waar ze zijn dat weet ik niet.
Ik besloot maar te bellen maar op dat moment kwam de leiding samen met nog 2 mensen.
‘’Vita, Je mag je weekend tas inpakken je gaat een tijdje naar 2 mensen toe’’
‘’Wie dan?’’
‘’Dat merk je wel je mist ze erg en daar is nog iemand die je wilt zien en zij jouw ook’’
Op dat moment wist ik wie het waren en rennend naar boven begon ik mij tas in te pakken.

Een uur later zat ik in een auto richting de plek waar ze zaten. Mij ogen werden zwaarder en zo zakte ik in dromenland.

Pov: Danney de Jong

3-Juni-2009

De pen raakte op en mij hand werd lam van het schrijven.
Een vrouw en een man kwamen naar binnen en namen mij mee samen met de papier en pen.
Ze gaven mij een blinddoek en dropte mij in een auto. Uren later kwam de auto weer tot stil stand. Ze haalde mij uit de auto en namen mij mee. Uiteindelijk ging de blinddoek af en keek ik rond en zag ik dat ik in een kamertjes was met 2 stoelen en een tafel.
‘’Wat is hier de bedoeling hier van’’ Schreeuw ik.
Tranen kwamen op en snikkend viel ik neer op de grond. Mij lichaam was uitgeput.

Pov: Ilma Aalst

3-Juni-2009

Snikkend zag ik hem neervallen op de grond. Ze vertelde mij dat hij mij wou spreken. Eigenlijk was hij zielig. Ik deed een teken dat ik naar binnen wou naar hem toe. De mensen keken elkaar twijfelend aan en toen mocht ik naar binnen.
Hij zat in een hoopjes in elkaar en tranen kwamen over mij wangen.
Gebukt ging ik voor hem zitten.
‘’Danney kijk mij aan’’
Verbaast keek hij recht in mij gezicht. Hij had grote wallen onder zijn ogen en zijn ogen stonden waterig. Opeens had ik zo medelijden met hem snikkend viel ik in zijn armen en zo huilden wij uit op elkaars schouders.
‘’Ilma, Het spijt mij voor alles wat ik jouw heb aangedaan. Ik weet niet waarom misschien was ik jaloers of liet ik mij opjagen door mij maten’’ Vertelt hij snikkend.
‘’Danney, maar waarom ik hield echt van je. Ik heb je nooit wat aangedaan’’
‘’Ik hield en hou nog steeds van je echt waar’’
‘’Sorry ik geloof je maar ik kan het niet je hebt mij zoveel pijn gedaan’’ Zei ik en op dat moment kreeg ik papier in mij handen gedrukt wat duidelijk Danney heeft geschreven.
Snikkend las ik de brief die hij heeft geschreven.