Children of Gallifrey

      Twee jonge Time Lords, nog geen acht jaar oud, renden lachend weg van de stad. Ze waren samen ontsnapt aan de ouderen die hen les zouden geven, en hun vier harten klopten twee keer zo snel als normaal terwijl ze de grote gebouwen langzaam achter zich lieten en zich steeds verder over de heuvels haasten, zonder een duidelijke richting op te gaan. Ze lieten het harde, rotsachtige stuk met de rode, bruine en paarse stenen achter zich, en bereikten een zacht glooiende vlakte waar de wind het lange, dieprode gras liet golven. Ze hadden geen bestemming en geen plan. Het was volkomen impulsief dat ze hadden besloten dat ze die dag geen zin hadden om urenlang in de stoffige bibliotheek namen van planeten, sterren, overleden Time Lords en onbekende rassen in hun hoofd te stampen. Ze hadden geen idee waar ze heen gingen of hoe de ouderen zouden reageren als ze merkten dat twee van hun pupillen niet kwamen opdagen, maar ze hadden alle tijd van de wereld, want ze waren jong, en ze waren Time Lords. Ze hadden niets te vrezen; het enige geluid dat ze konden horen was hun eigen gejaagde ademhaling terwijl ze om het hardst naar de top van de volgende heuvel renden, en hun opgewonden gelach toen ze eenmaal boven aangekomen zich weer naar beneden lieten rollen. Onderaan bleven ze even liggen, hijgend, en ze keken naar de stralend oranje lucht en probeerden patronen te zien in de witte donswolken.
      Ze waren onbezorgd en gelukkig. Ze wisten nog niet wat hen te wachten stond. Ze hadden er nog geen idee van dat ze elkaar later zouden bevechten op leven en dood of dat ze ooit de enige twee nog levende exemplaren van hun soort zouden zijn. Het lag allemaal nog ver in de toekomst vanuit hun zicht; de één zou zijn hele leven lang gemarteld worden door drums in zijn hoofd, worden gebruikt voor een groter plan en keer op keer worden verraden, en de ander zou uiteindelijk gedwongen worden om al zijn soortgenoten uit te vagen om de rest van tijd en ruimte te kunnen redden, waarmee hij zichzelf zou verdoemen tot het eenzaamste wezen in het universum.
      Maar dat wisten ze nog niet. Ze hadden nog geen idee van wat hen te wachten stond, dus op dat moment was alles nog mooi, en grappig, en prachtig. Het landschap had volle, diepe kleuren, er was niemand die hen dwars zat en ze zouden nog hebben tot de schemering inzette, wat voor hen nog eeuwigheden leek. En dat was goed, want er stond hen nog voldoende ellende te wachten in de eeuwen die volgden.