9. I don't have that One Thing

Ik lag op een bankje in het park met mijn (tweede) nieuwe iPhone in mijn handen. Hij was alweer precies zoals de gestolen telefoon, maar zonder Louis' nummer in de contactenlijst.
Op twitter besloot ik nog maar eens een paar wanhopige tweets te sturen. Ook checkte ik mijn tumblr, maar nog steeds was er niemand die me wilde helpen.

Dit was echt een obsessie geworden.

Twee maanden waren voorbij gegaan. Twee lange, lange maanden. En gisteren was ik bijna bij mijn einddoel. Louis had het bord gezien. Hij wist dat ik daar was. Ik hoorde hem nog op het raam bonken. Helaas hadden de bewakers andere plannen met ons.
Ik was weer bij het begin.
Misschien had ik hem nooit tegen moeten komen in die club. Dan verspilde ik mijn kostbare tijd tenminste niet met stalken van One Direction. Dan was ik nooit verliefd op hem geworden.

Iemand kwam naast me zitten. Dit was nogal raar, aangezien ik op het bankje lag. Ik ging recht op zitten en hoopte héél stiekem dat het Louis was, ook al was dit onrealistisch. Het was een oude man die moe was van het lopen. Hij hield zijn wandelstok stevig vast, zodat hij zo dadelijk weer makkelijk op kon staan.

Ik stond op en begon te rennen. Uit het niets. Ik wilde gewoon even alle energie kwijt, zodat ik moe was en thuis kon gaan slapen en niet meer aan Louis hoefde te denken. Ik rende zo het park uit, de straten van London door. Een grote menigte versperde na een tijdje echter mijn weg. Mijn hart begon sneller te kloppen toen ik "One Thing" af hoorde spelen. Dat werd hun volgende single. Misschien was het iets voor hun videoclip. Ik zocht een verhoging op en zag inderdaad de jongens met een heleboel camera's om hen heen.
Louis trok natuurlijk gelijk mijn aandacht. Ik stapte weer van de verhoging af en wurmde me door alle gillende meisjes naar voren. Zo was ik normaal niet: maar ik moest doen, wat ik moest doen. Steeds dichterbij kwam ik. Helemaal vooraan, bij de grootste (en sterkste) fans. Ze lieten me er dan ook niet bij. Ik duwde en trok en gilde, maar ik kwam niet langs deze fans. Terug kon ik ook niet, dus ik zat opgesloten in deze grote groep fans.

"Louis!", riep ik, "Louis! Ik ben het, Sky!" Had ik nu dat stomme bord maar bij me.