0.1

Tijdsprong
Het is nu al bijna twee jaar geleden dat Sandra en ik een meet and greet hebben gehad met One Direction. Het was echt geweldig! De jongens waren zo lier en zo spontaan, er was geen spatje arrogantie te bekennen. We hadden zo veel lol die dag. “Kyra?! KYRA?! HALLO AARDE AAN KYRA?!” Ik schrok wakker uit mijn dagdroom door Sandra die me door elkaar schudden. “huh huh wat is er? Wat heb ik nu weer fout gedaan? Heb ik iemand vermoord?!” Sandra schoot in de lach en ik keek haar even verward aan. Ik weet wel nog dat we bezig waren over pinkpop. We wisten sinds vandaag eindelijk het programma en het was best leuk. Vooral de zondag. “Maar mup wat vroeg je?” terwijl ik dat vroeg keek ik Sandra onschuldig aan waardoor Sandra weer begon te lachen. Toen ze klaar was met lachen keek ze me even serieus aan. “Nou kijk, ik zei nu we het programma weten kunnen we wel gaan. Maar willen we met zijn tweeën of nemen we nog twee anderen mee? Dat lijkt me wel gezelliger eigenlijk.” Ik knikte en dacht voor mijn doen heel diep na. “wie heb je dan in gedachte?” natuurlijk moet ik dat weer vragen want zo dom als ik ben weet ik niemand. Toen ik dat vroeg keek Sandra me even denkend aan en kreeg toen een lach op haar gezicht die ik niet begreep. “We hebben het nummer van de jongens toch nog?” Ik knikte maar had geen flouw idee wie ze bedoelde. Ik dacht weer diep na toen me wat te binnen schoot. De meet and greet, tijdens de meet and greet hadden we de nummers van de jongens van One Direction gekregen. Voor ik het wist riep ik het uit ONE DIRECTION. Sandra viel van haar stoel van het lachen, toen ze viel keek ik haar raar aan. Wat heb ik nu weer fout gedaan? Ik had toch niks gezegd? Of wel? “Ik zei dat toch niet hardop he?” vroeg ik onzeker van mezelf. Sandra die lachend op haar stoel was gekropen kreeg er nog na hikkend van het lachen moeilijk een jawel uit. Ik sloeg mezelf weer eens voor mijn hoofd, ik voelde me weer eens zo dom op dat moment. Maar ja dat was niets nieuw, ik voelde me eigenlijk altijd dom. Ik wachtte nog even totdat Sandra uitgelachen was en keek haar daarna nep boos aan. “maar dus bedoel je Liam en Zayn? Alle jongens? Of andere?” ik keek Sandra vragen aan, want ik wist het serieus even niet meer. “Eigenlijk Zayn en Liam alleen maar ik denk dat we dat niet kunnen maken. Dus kunnen we ze allemaal wel vragen!” Ze keek me even vrolijk aan. Maar toen vertrok haar gezicht weer. “wie gaat het vragen? Ik weet niet hoe ik het moer verwoorden.” Ik begon te lachen dit had ik wel verwacht. “Ik bel Liam wel even.” Zei ik tenslotte en pakte mijn IPhone. Hij ging over en even begon ik te twijfelen. “hallo met Liam”