I try...

Ergens op een haast verlaten weg reed een auto met volle vaart door de slingerende bochten, die waren ontstaan door de hoge bomen die eromheen stonden. Achter het stuur zat een jonge vrouw die haar blik geconcentreerd had op het licht van de koplampen die delen van de weg verlichtte. Uit de radio klonk naast het geruis nog vaag een melodie.

Congratulations on the mess you made of things;
On trying to reconstruct the air and all that brings.
And oxidation is the compromise you own
But this is beginning to feel like the dog wants her bones
saved


Met een klein lachje op haar gezicht neuriede ze mee op de melodie. Net op dat moment klonk er weer ruis op de radio en geïrriteerd gaf ze het ding een mep toen de radio nog erger begon te kraken. Ze moest dat rotding toch maar eens laten maken. Door de mep viel het geluid nu helemaal weg en weer was er alleen maar ruis te horen. Ze rolde haar ogen maar focuste zich daarna maar weer met tegenzin op de weg. Toen ze haar ogen weer eenmaal op de weg richtte vernauwden die zich meteen. Daar, waar de lampen nog net de weg leken te verlichtten leek iets te liggen. Ze had gelijk, toen ze nog beter keek kon ze nog net een gedaante van het duister eromheen onderscheiden. Instinctief had ze haar voet al op de rem en langzaam minderde de auto vaart. Haar knokkels werden steeds witter en naarmate het zicht duidelijker werd, verstevigde ze haar grip op het stuur. Het lag daar roerloos op de grond, armen slap langs het lichaam. De auto was uiteindelijk to stilstand gekomen en benauwd wierp ze een blik op de gedaante die daar nog steeds roerloos lag. Ze haalde diep adem maar zette uiteindelijk de motor uit en maakte vervolgens haar autogordel los. Met trillende handen liet ze langzaam haar hevige grip op het stuur los en ze deed ze de deur open. De koude nachtlucht sneed zowat door haar heen maar ze had nu alleen maar oog voor het lichaam. Behoedzaam liep ze met een bonkend hart naar de man en stopte weer op een klein afstandje van hem vandaan. O god, straks bleek hij niet eens meer in leven te zijn. Ze bestudeerde de man op enige beweging. Ze keek naar hem met angstige ogen, misschien moest ze wel 911 bellen. Hij had donker haar, een wit shirt, zwart jack, zwarte broek en zelfs zwarte schoenen. Hij lag daar maar op het asfalt maar hoe ze ook keek ze kon geen enkele verwonding zien en op het engelachtige gezicht lag geen enkele emotie. Geen emotie van pijn of iets, gewoon helemaal niks. Ze zette nieuwsgierig dat ze was nog langzaam een stap naar voren maar meteen stokte haar adem in haar keel. Ze zag de oogleden langzaam trillen en langzaam maar zeker verschenen een paar helder blauwe ogen die een paar keer knipperden. Ze kon het niet ontkennen, het was een prachtige man maar voor haar zicht leek hij wel heel slaperig. ‘Gaat het wel?’, vroeg ze terwijl ze haar mobiel tevoorschijn haalde. Hij leek haar eerst niet eens te horen en hij had zijn blik nog steeds naar boven gericht, kijkend naar de kleine vonkelende lichtjes aan de donkere hemel. Ze wou haar vraag net herhalen toen hij in een beweging zijn hoofd naar haar toekeerde. Hun blikken kwamen elkaar tegemoet en voor ze wat kon zeggen, wreef hij even over zijn slapen. Hij kreunde even en rekte zich krampachtig uit, ‘Heb je hulp nodig’, vroeg ze. ‘Nee hoor het gaat wel’, zei hij sloom en hij kwam vervolgens in één beweging overeind zodat hij nu in zit positie kwam te zitten. Het viel haar op dat hij naar iets op zoek leek te zijn. Hij zat sloom om zich heen te kijken en uiteindelijk taste hij met zijn handen over zijn jack. Na enig tasten leek hij uiteindelijk gevonden hebben wat hij zocht. Triomfantelijk en met een brede glimlach haalde hij uiteindelijk een kleine veldfles uit de binnenzak van zijn jack. Eenmaal de dop eraf sloeg hij het ding in één keer achterover waardoor hij zelf ook haast achterover flikkerde. Toen hij de fles eenmaal weer van zijn mond verwijderde sloeg hij vervolgens weer wankelend voorover en bleef met gebogen hoofd zitten. Hierdoor had hij alleen zo nu en dan moeite om rechtop te blijven zitten, waarschijnlijk omdat hij soms nogal heen en weer schommelde. Ze rolde haar ogen hierop. Ze had het kunnen weten, want laatst waren er ook al 8 anderen hier in de buurt gesignaleerd. Ladderzat. Ze richtte zich weer op hem en keek met opgetrokken wenkbrauw naar hem. Ze zag duidelijk zijn adem die in de koude nachtlucht in kleine wolkjes veranderde. Toen ze minachtend snoof drong meteen de geur van een of andere sterke drank haar neus binnen. Resoluut draaide ze zich om, ze had een behoefte om hem te helpen en al helemaal niet een of andere gek die op het midden van de weg ging liggen.‘Wacht, wacht!, loop nou niet weg!’, hoorde ze een wanhopige stem achter haar hakkelen.



Alles gebeurde te snel voor haar ogen. Opeens stond hij voor haar en ze voelde de stevige grip op haar schouders. Damon keek ik in de verwilderde ogen van het meisje. Vandaag zou hij niemand doden. Met alle macht vocht hij tegen zijn instincten. Hij moest het proberen voor haar… Toen ze er eenmaal er gillend vandoor was gerend was hij het raam uitgesprongen. Alleen maar om te zorgen dat die Mutt hem niet zou zien, anders kon hij nooit meer bij haar in de buurt komen. Hij wist dat Stefan daar dan wel op een of andere manier voor zou zorgen. Het meisje begon haast te hyperventileren maar hij was iets te aangeschoten om het door te hebben. ‘Ik heb nog nooit zulke gevoelens voor een mens gehad…’, sleurde hij en hij viel even stiel. Opeens joeg de emotie van woede door zijn lichaam al die opgekropte gevoelens kwamen na al die jaren naar buiten.Het meisje stond daar hulpeloos toe te kijken hoe hij zijn handen in de lucht gooide en zijn vuisten balde. ‘Normaal zou ik gewoon de kans hebben gegrepen maar als ik bij haar ben voel ik me gewoon zo anders zo hoor ik niet te zijn … zo zo ben ik niet, aarggghh!’, hierdoor schrok ze nog erger en hij liep even een paar passen van hem vandaan. Hij zwaaide nog een keer de veldfles achterover en zijn gezicht vertrok en vervolgens gooide hij de lege fles achter hem. Het kwam met een metaalgeluid op het asfalt maar Damon stond nu alweer voor haar. ‘Ik heb geen idee wat ik nu moet doen, en het doet zo’n pijn…’, zei hij met gesmoorde stem. Voor ze het wist had hij haar hoofd op haar schouder gelegd en naar adem happend stond ze daar maar. ‘Ik weet niet eens wat ik met jou aanmoet’, was het enige wat ze nog uit zijn gesmoorde stem kan opmaken. Nu stond ze echt te trillen over haar hele lichaam. Hij hief zijn hoofd weer omhoog en keek haar met sombere blik aan. ‘Weet je hoe het voelt om zoveel voor iemand te voelen dat je er alles aan wilt doen om haar te krijgen’, zei hij zacht en hij keek haar aan wachtend op een antwoord. Ze schudde niet op een antwoord komend haar hoofd, ze had niet eens de vraag gehoord. Even keek hij haar een kort moment aan. ‘Ik probeer goed te zijn en het lukt me gewoon op sommige momenten niet, snap dat dan!’, zei hij zijn vuisten alweer gebald. Ze begon te huilen, niet meer in staat om naar hem te kunnen luisteren ze wou hier zo snel mogelijk weg.



Het laatste wat er gebeurde was de auto die zich weer omdraaide en met dezelfde snelheid als eerst de andere kant op reed. Damon keek haar na. Ze had niet veel weerstand geboden toen hij haar alles had doen vergeten. Hij had haar niet gedood… speciaal voor haar. Hij keerde zich om en met zijn handen in zijn zakken begon hij de weg af te lopen. Naarmate hij liep soms wat terughoudend en slingerend.



This is beginning to feel
like the dawn of the luz of forever.

This is beginning to feel
like the dawn of the luz of forever.

This is beginning to feel
like the dawn of the luz of forever



Nog geen 20 minuten later was er een ijselijke kreet te horen in een van de wouden die helmaal in het donker gehuld waren door het donkere van de nacht……



volgende keer bonusmateriaal van deze scene voor degenen die willen weten wat er echt is gebeurd in de series reageer? (flower)xxx

Kudo Volgende hoofdstuk