O1O

Als we een hele stapel hout bij elkaar hebben gezocht plof ik erop neer en kijk Louis verwachtingsvol aan. Ik ben benieuwd wat hij er nu mee wil gaan doen, zonder dat we in het meer zullen zinken. Daarom kijk ik hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. Hij kijkt daarop geïrriteerd terug en denkt weer lang na. Wij zijn niet zo van woorden. Dan gaat hij naast me zitten en begint met praten: "Zeg het nou maar gewoon. Wat je van me vindt. Ik heb namelijk echt het gevoel dat je me haat en dat irriteert me mateloos. Niet dat je me niet mag haten, je hebt er genoeg redenen voor, ik ben sinds we elkaar hebben ontmoet een ongelooflijke asshole geweest, maar dat realiseer ik me nu en daar heb ik echt spijt van. Dus zeg even dat je me haat en alsjeblieft... Zeg daarna dat je me vergeeft. Of, of beter nog. We beginnen gewoon opnieuw, want echt, ik vind het niet leuk zo." hij hapt even naar adem en staart naar de grond. Hij heeft gelijk. Het liep niet tussen ons en dat is echt heel jammer. Als antwoord sta ik op en geef Louis een hand. "Ik ben Maddie, aangenaam, hoe heet jij?" Louis lacht en stelt zichzelf ook voor. We lachen allebei en ik voel me opgelucht. Hopelijk gaat het nu beter tussen ons tweeën. "Dus.. Wat ben je van plan met die stapel hout?" vraag ik dan aan hem. "Dat weet ik eigenlijk niet. Ik dacht eerst dat we misschien een vlot konden bouwen om naar de overkant te komen, maar nu besef ik dat dat dus echt een heel slecht idee was. Tenzij we graag willen verdrinken." ik lach om hem en ben blij dat hij eindelijk ook is zijn fouten toegeeft. Tegelijkertijd baal ik ervan dat we dus al dat hout bij elkaar hebben gezocht voor niks. "Ik heb honger." zegt hij dan. Ik lach en denk aan de wortels. Die zitten in Louis' tas en waar die is is voor ons een raadsel. "Dan zullen we moeten zoeken naar eten." antwoord ik. Louis zucht en kijkt even rond. Hij haalt een zakmes uit zijn zak en begint aan een tak te snijden. Hij maakt er een scherpe punt aan en loopt naar het meer. Ik volg hem om te kijken wat hij gaat doen. "Ik heb geen ervaring hiermee, maar misschien kan ik wat vissen vangen." beantwoordt hij mijn vragende blik. We gaan stil op de rotsen bij het meer zitten en wachten tot er iets voorbij komt. Ik schrik als Louis in een flits naar beneden buigt om een vis te vangen. Hij glijdt uit en probeert even zijn balans te vinden, maar valt dan toch met een grote plons in het meer. Ik schrik eerst even maar kan dan niets anders dan lachen. Louis kijkt me beschaamd en geërgerd aan als hij weer boven water komt. Aan zijn speer zit wel een mooie, grote vis. Een straaltje bloed glijdt langzaam over de speer naar beneden. Ik krijg tranen in mijn ogen. Sinds ik klein was had ik een overdreven liefde voor dieren. Voor alle dieren. Louis klautert uit het meer en schudt zijn hoofd. Ik vlucht weg voor de druppels en lach dan. Hij wil me een knuffel geven. We rennen lachend achter elkaar aan en Louis haalt me langzaam in. Hij bespringt me en geeft me een knuffel. Hij lacht en we staan weer op. Louis trekt zijn T-shirt uit om hem uit te knijpen. Ik kijk naar zijn bovenlichaam. Ik kan niet ontkennen dat hij er best goed uitziet. Misschien wel beter dan Roger. Snel wuif ik die gedachte weg. Ik hou van Roger. Maar ik krijg geen kriebels meer als ik aan hem denk. Iets wat ik vroeger wel altijd kreeg. Zuchtend leg ik wat hout bij elkaar en probeer een vuur te maken. Ik word gek van alle gedachtes die me nu achterna zitten.