004

Sterre.

Ik hield net op tijd mijn pas in, zodat ik niet tegen de glazen schuifdeuren van de McDonald’s aan liep. Zingend liep ik naar binnen:
“Welcome to McDonalds. We got shakes and fries. We got quarter pounders. We got apple pies!”
Hijgend stond Myrthe achter me in de McDonald’s. Onze wangen waren rood van de kou en het rennen.
“Ster, hou op met zingen. We worden aangekeken joh!”
Ik keek om me heen en zag dat Myrthe gelijk had. De jongen achter de kassa keek me lachend aan en ik glimlachte terug.
“I want a big mac menu please,” zei ik zonder aarzelen tegen de jongen. Hij keek me verbaasd aan.
“Sorry, I’m really hungry dude,” deelde ik hem schouderophalend mee. Hij knikte begrijpelijk. Myrthe bestelde bescheiden een salade en zes kipnuggets. We namen plaats en ik schransde mijn menu naar binnen, terwijl Myrthe intussen haar salade op at.
“Myrt, die kipnuggets kunnen er vast wel bij in,” probeerde ik voorzichtig. Myrthe knikte en begon aan haar kipnuggets.
“Ik ga deze troep alvast weggooien en een McFlurry halen, oké?” En ik wees naar de verpakkingen van mijn menu. Als antwoord stak Myrthe haar duim op. Ik liep vlug naar de kassa en binnen no-time had ik mijn McFlurry met extra karamelsaus. Ik draaide me om en zag nog net hoe Myrthe twee van haar zes kipnuggets terug deed in het doosje en de verpakkingen in de prullenbak gooide. Ik zuchtte; ik vond het nog steeds moeilijk om mee om te gaan en mijn vriendin zo met zichzelf te zien worstelen. Ze wilde het zo goed doen allemaal. Samen liepen we weer naar buiten.
“Wauw,” brachten we tegelijk uit. Het was niet te beschrijven: London by night. De lichtjes, de sfeer. Mensen gingen al wat dikker gekleed, want december kwam snel dichterbij. Ik keek uit naar kerst: ik had London altijd al een keer in kerstsferen willen zien.
Eenmaal terug in ons appartement liet ik Myrthe eerst douchen en trok ik me even terug op mijn kamer. Ik pakte de gitaar van mijn bed en gooide de balkondeuren open. Ik ging zitten, genoot van het uitzicht en sloeg een paar akkoorden aan, hij hoefde nauwelijks gestemd te worden. Ik begon te spelen: Grenade van Bruno Mars. In dat nummer kon ik zoveel gevoel leggen, omdat ik precies wist hoe was om je zo te voelen. Zonder dat ik door had dat er iemand onder mijn balkon stond te luisteren zong ik zachtjes de eerste twee coupletten, daarna overtuigend:
“Gave you all I had
and you tossed it in the trash,
you tossed it in the trash, you did.
To give me all your love is all I ever asked
cause what you don't understand is,
I'd catch a grenade for yah.
Throw my hand on a blade for yah.
I'd jump in front of a train for yah.
you know I'd do anything for yah.
Listen boy,
I'd would go through all this pain,
take a bullet straight through my brain
yes I would die for you boy
but you won't do the same…”
Een traan rolde over mijn wang. Hij rolde tot hij niet verder kon en viel. Hij vervolgde zijn weg over de gitaar en maakte uiteindelijk een natte plek op mijn broek. Ik schrok op van een stem rechts van me:
“Dude, you coming or do you want to stay the whole night under that balcony?”
“Yeah yeah,” hoorde ik een jongen nog net mompelen. Ik keek om en zag een groepje jongens lachend weglopen.
“Ster, je kunt douchen!”