|| 2.1 || Prepare to be perfect.

Toen Joany beneden kwam zat iedereen al aan de ontbijttafel.
Mevrouw Latrisse knabbelde wat op een vetvrije cracker en Sabrina at een bruine boterham met kaas. Na elke hap die ze doorslikten keken ze even naar elkaar om te glimlachen en gingen dan weer door met eten.
Met een theatrale zucht liet Joany zich op haar stoel neerzakken en goot het bakje dat voor haar stond vol met yoghurt. Sabrina en mevrouw Latrisse keken Joany afkeurend aan. Ze wierpen elkaar een betekenisvolle blik toe, daarna een glimlach en gingen weer door met eten.
Ze hadden wel eens geprobeerd Joany er vanaf te brengen.
‘Weet je hoeveel vet daar wel niet in zit? Straks eindig je net als je tante Dunya,’ had haar moeder het onderwerp aangekaart.
‘Wat is er mis met tante Dunya?’ had Joany verontwaardigd gevraagd. Goed, ze was dan misschien wat mollig, maar ze was wél haar favoriete tante. Eigenlijk haar favoriete persoon in de hele familie.
Ze was zo ontspannen en gezellig, en praatte tenminste niet continu over wie beter was dan wie, en over resultaten die behaald werden. Tante Dunya was totaal niet zoals Sabrina of zoals mevrouw Latrisse, tante Dunya was… aardig. Ja, dat was het grote verschil.
Sabrina was in de lach geschoten. ‘Niks hoor, alleen dat ze zo dik is als een nijlpaard.’
‘Sabrina toch,’ had mijn moeder afkeurend gezegd, en even dacht Joany dat haar moeder het werkelijk voor haar op zou nemen, voor de eerste keer ooit! Maar nee, dat was iets te vroeg gejuicht. ‘Ze is meer een varkentje.’
Sabrina moest giechelen. ‘Ja, precies. Ook dat neusje van d’r. Niemand zou zeggen dat ze familie van je is, mam.’
De mond van mevrouw Latrisse werd een dunne, strakke streep. ‘Ze is niet echt familie, hoor. Alleen via het bloed, meer niet. Ze is zo anders… Vreselijk.’ Mevrouw Latrisse en Sabrina huiverden tegelijkertijd van afschuw.
Joany had met haar ogen gerold en had heel overdreven smakkend haar yoghurt naar binnen gelepeld.
Vandaag zeiden ze niks, niet tegen Joany tenminste en daar was ze voor de verandering wel eens blij mee. Nu kon Joany tenminste ongestoord haar vetten naar binnen lepelen zoals zij dat iedere ochtend deed.
Meneer Latrisse griste zijn zwarte jack van de leuning van zijn stoel en trok die in één vloeiende beweging aan. ‘Tot vanavond, meisje,’ sprak hij met zijn diepe stem.
Joany keek jaloers toe hoe hij Sabrina een aai over d’r bol gaf en een kneepje in haar bovenarm, en vervolgens kuste hij hun moeder op haar wang en liep naar de deur. ‘Tot vanavond, dames.’
Hij stak zijn hand op en verdween de deur uit.
Sabrina en mevrouw Latrisse aten hun eten verder zwijgend op en verdwenen toen allebei zonder iets te zeggen van tafel.
Joany wist niet of ze daar nou blij mee moest zijn of niet… Aangenaam gezelschap was haar familie niet, dat was zeker. Maar in haar eentje ontbijten was ook niet wat ze het liefste deed.
Joany lepelde de yoghurt zo snel als ze kon naar binnen en zuchtte opgelucht toen ze de eenzame kamer weer kon verlaten.
Joany wilde net naar boven sprinten om haar tanden te poetsen toen Sabrina triomfantelijk de deur uit stapte. ‘Zie je wel,’ zei Sabrina, met een veelzeggende blik op de klok. ‘Je had naar me moeten luisteren, nu kom je vast en zeker te laat.’
‘Wel als jij hier zo blijft staan treuzelen, ja!’ barstte Joany geërgerd uit.
Sabrina glimlachte poeslief. ‘Heb je al een beetje zin in vanavond?’
Joany gaf geen antwoord maar stormde langs Sabrina heen naar boven, de trap op. Alleen Sabrina’s glimlach had al genoeg gezegd: vanavond zou geen fijne avond voor haar worden.
Hoe had ze dan ook zo stom kunnen zijn zich te laten verleiden?! Ze had niet boos moeten worden, ze had haar woede onder controle moeten houden, zoals ze altijd deed.

Deze is iets korter dan alle anderen, geen idee waarom eigenlijk, maar ik vond dit zo'n mooi einde, en dan kwam de rest ook mooi uit.
Dus ja, even snel een wat korter stukje voor jullie (: