30.

Lachend kwamen we de eetzaal binnen. De eet zaal was lang en hoog, met room kleurige wanden. De eet tafel was lang en zwart met bij passende stoelen. Er hingen 3 grote kroonluchters boven, aan het eind van de zaal schitterde het familiewapen van de Queens. Mijn ouders glimlachten en die van Draco ook alsof ze ergens samen echt blij om iets waren. Toen zag ik de twinkeling in mijn moeders ogen. Ik stond aan de grond genageld terwijl Draco lachend naar zijn ouders liep en naast zijn vader ging zetten. Ik keek mijn moeder nog steeds aan en riep ‘Never!’ en rende de kamer uit. Ik rende richting de hal waar een verborgen deur in de muur zat die alleen de bewoners van het huis konden vinden. Ik maakte de deur open en liep met de trap naar onder. ‘Rosalie Lilly Queen! Hoe durf je zulk gedrag te vertonen! In het bijzijn van gasten nog wel! Zo hebben we je niet opgevoed!’ hoorde ik mijn moeder boos roepen. Ik kwam uit op een redelijk grote kamer die verlicht werd door een groot vuur in de open haard en toortsen aan de wanden. Er stonden 3 kasten aan de over kant van de kamer, waar al mijn ingrediënten stonden om een potion te kunnen brouwen. Links van mij stonden nog 2 kasten vol met boeken waar allemaal potions in stonden. Rechts van mij stonden 2 tafels met elk 4 ketels, vroeger stonden ze vol toen ik nog niet op Hogwarts zat. Ik was altijd al dol geweest op potions, Snape kwam altijd langs om mij te helpen en zo kon ik uren naar hem luisteren. Ik kwam hier ook als ik boos was zoals nu. 2 jaar geleden had ik gevraagd waarom ze altijd die twinkeling in haar ogen had als ik het goed kon vinden met een jongen die dan opbezoek was. Ze had toen geantwoord “Omdat ik een goede bruidegom voor je wil vinden waarmee je het goed kan vinden” ik was toen boos geworden en net als nu hier naar toe gevlucht. Ik wilde zelf mijn liefde zoeken! 2 jaar geleden had ik een geheime gang gevonden achter de 3e kast aan de overkant, hij leidde naar mijn kamer. Waarna ik nu dan ook naar toe ging. Toen ik daar aan kwam was Alice aan het schoonmaken. ‘Alice? Kun jij Shadowfax even opzadelen?’ vroeg ik haar terwijl ik me omkleedde in mijn ruiterkleding. ‘Natuurlijk Mevrouw’ ‘Alice hoe vaak moet ik het nog zeggen?’ ‘Sorry Rose, vergeeft u het Alice alstublieft!’ ‘Natuurlijk vergeef ik het je, maar laat het niet nog eens gebeuren en nu opzadelen!’ en weg was Alice.