#1. Naar het begin.

Ik zat in het midden van alle tafels in de grote bibliotheek. Het was erg rustig hier voor het tijdstip van de dag. Dat was maar goed ook want waar ik nu mee bezig was, mocht absoluut niet bij veel mensen bekend worden. Het volgende boek, bovenaan de stapel, bracht weer een weeïge lucht met zich mee. Ook bij het openen van het boek stoof het stof van de bladzijdes af. Me vingers glijden langs de honderden woorden die ik net ken. Me ogen zoeken naar een punt van herkenning maar ze beginnen ook vermoeid te worden. Ik besluit maar het boek weer dicht te doen en ze weer terug te zetten in de kast. Nadat ik de boeken weer terug heb gezet in de meters hoge kasten besluit ik nog maar even wat koffie te drinken bij het café om de hoek. Als ik mezelf geinstalleeerd heb op een zonnig plekje op het terras komt Vlince naar me toe. ‘Wil je het gebruikelijke? Een latte machiato met een grote koek?’
‘Ja graag, maak er maar twee koeken van. Ik heb toch zo honger gekregen.’
‘Je bent jezelf toch niet weer aan het verhongeren daar in dat donkere hol?’

Vlince is een knappe jongeman van in de dertig. Hij is het kunstzinnige type dat zijn hele leven moet blijven werken in een café om zijn hoge huur voor veel te kleine appartement te kunnen betalen. We hebben elkaar 3 jaar geleden leren kennen hier op het terras. Ik kwam altijd precies in zijn pauze’s en zo raakten we ook aan de praat. Sindsdien zijn we, zoals we het zelf noemen, parttime maatjes. We spreken elkaar alleen maar bij het café en kunnen elkaar werkelijk alles vertellen. Daarbuiten contact hebben met elkaar hebben we beide ook geen behoeften aan dus laten we het ook zo.

‘Het is niet zo dat ik me laat verhongeren. Het is gewoon dat ik het druk heb.’
‘Jij….. Bright Morose…..druk? Laat me niet lachen. Je kunt heus wel even stoppen met studeren en eerder hier komen. Maar in ieder geval, het komt eraan hoor.’ Ik was blij dat Vince niet langer een praatje kwam maken. Waarschijnlijk had hij nu al gemerkt dat ik echt moe was. Niet alleen fysiek was het vermoeiend, het was ook nog eens zenuwslopend.