Capite 10; The mermaids

Het rode licht bleef nog een tijdje voor mijn ogen. Op het moment dat ik grond onder mijn voeten voelde, begon mijn beeld zich te ontwikkelen en had ik weer gewoon zicht. Ik stond op een donkere plek omringd door bomen. Toen ik naar mijn voeten keek zag ik dat ik bidden in een witte cirkel stond. Dit was dus de cirkel waar ik heen moest om weer terug te keren naar de school. De school! Ineens schoot het beeld van de monsters weer in mijn hoofd. Ik begreep niet wat ik had gezien net voordat ik werd geteleporteerd, maar ik kon zelf wel invullen dat het in ieder geval niets goeds was. In mijn hand had ik mijn voorwerp en ik besloot me weer te focussen waarvoor ik hier gekomen was, ik moest een steen vinden waar ik de bliksemschicht in moest steken. Ik stapte uit de cirkel en bekeek de omgeving goed zodat ik die weer zou herkennen als ik terug moest gaan naar de cirkel, maar toen mijn ogen langs de cirkel gingen, zag ik dat de cirkel aan het verdwijnen was. ‘NEE!’ riep ik meer tegen mezelf dan tegen de cirkel. Ik rende naar de cirkel toe maar het was al te laat, hij was verdwenen. ‘Verdomme!’ vloekte ik. Met een diepe zucht draaide ik me om en begon ik de andere kant op te lopen, hopend dat ik de steen snel zou vinden.

Na een tijdje gelopen te hebben kwam er een einde aan het bos. Plotseling stond ik voor een groot meer. Mist trad op en begon heel de omgeving te bedekken. Ik tuurde over het meer maar kon niets vinden. Ik besloot om het meer te gaan lopen. Toen ik een ongeveer honderd meter verplaatst was, stond ik ineens voor een pad dat door het meer ging. Aangezien ik nergens anders heen kon besloot ik over het pad te lopen. De mist taste mijn zicht aan dus ik moest goed kijken waar ik liep. Op een gegeven moment was ik zover het pad op gelopen dat ik helemaal omringd was door water. Toen mijn ogen over het water gleden, bleven ze hangen bij een zwarte schim die ik zag onder water. Ik hield mijn schicht goed in mijn handen geklemd. Ineens bewoog de schim en kwam het steeds verder naar het wateroppervlak. Toen het boven het water uit kwam zag ik eerst een voorhoofd en daarna volgde haar gezicht. Het was het mooiste meisje dat ik ooit had gezien. Ze had grote bruine ogen en lang bruin haar. Ze lachte vriendelijk naar me en kwam steeds dichter naar me toe gezwommen. Ik wist niet wat me bezielde maar ik werd aangetrokken door haar. Ze wenkte me en ik had geen controle over mijn lichaam. Toen ineens werd ik afgeleid door een geluid achter me. Toen ik me omdraaide zag ik ineens tientallen meisjes in het water. De ene was nog mooier dan de andere. Ik bekeek ze allemaal goed en ze lachte allemaal naar me. ‘Jonathan’ hoorde ik ineens achter me. Ik draaide me om en zag dat een van de meisjes aan het pad was gaan hangen en half op de kant lag. Toen ineens zag ik vanuit het water een enorme staart tevoorschijn komen en toen wist ik dat dit niet goed was. Ik was omringd door zeemeerminnen. Van buiten waren ze prachtig en iedere man werd er door aangetrokken, maar van binnen waren ze door en door slecht. De zeemeermin zag mijn ogen groot worden en langzaam veranderde haar gezichtsuitdrukking. Eerst lachte ze naar me maar nu veranderde die lach in een kwaadaardige uitdrukking en verschenen er vlijmscherpe tanden in haar mond. Ik dacht geen seconde meer na en begon zo snel mogelijk te rennen. Overal sprongen ineens zeemeerminnen op de kant die mijn benen probeerde vast te pakken. Ik rende en rende totdat ik ineens vastgegrepen werd. Zo hard als ik kon sloeg ik met mijn bliksemschicht tegen het hoofd van de zeemeermin, maar het had geen zin. Ik werd het water mee ingetrokken en ik kon geen kant meer op. Als een gek sloeg in onder water met mijn bliksemschicht tegen het hoofd van de zeemeermin. Pas na de derde keer liet ze me los, maar veel zin had het niet want een volgende had me alweer vastgegrepen. Toen ineens vielen mijn ogen op een grote rots helemaal op de bodem van het meer waar een enorm gat in zat. Hoe kwam ik ooit bij die rots?