(27)~

Om een of andere reden had ik heel erg veel zin om all Georgs spullen die hij hier al had gezet, weg te steken, maar dat leek me zo kinderachtig. Oh goed, een paar van zijn haarcrèmes die verdwenen konden geen kwaad. Daarna plofte ik me op Bill zijn bed, hij was de enige die een degelijk bed had -toch groter dan de bakjes die wij hadden- in een eigen kamertje. Stel je er niet te veel bij voor, maar het was beter dan de andere, hij moest er maar niet over zagen dat ik hier was. Na een paar minuten vloog de deur met een knap open. Ik dacht dat het Georg zou zijn, maar het was mijn grote broer die me half verbaast aankeek. Tom deed de deur -rustiger- toe en kwam op de rand van het bed zitten.
'Hoe hard mag ik hem slaan?' vroeg hij met een zielige blik in zijn ogen. Ik glimlachte licht, waarom deed hij altijd zo raar?
'NIet.' mompelde ik. Het was misschien een beetje aanlokkelijk, maar dat was erger dan Georg morgenochtend een beetje nerveus te maken omdat hij zijn spullen niet vond. Trouwens, ik geloofde best dat Georg Tom terug zou slaan, dan kregen ze slaande ruzie om iets doms zoals ik, en voor je het wist zat ik met het einde van Tokio Hotel op mijn geweten.
'Helemaal niet? Ook niet een klein beetje?' vroeg hij nog zieliger. Ik schudde mijn hoofd. Tom zuchtte en wou naast me komen liggen, maar hij viel van het bed -ik zat er voor niets tussen! Of.. toch.. misschien kwam het een klein beetje door dat mini-duwtje. het bed was al krap genoeg zonder Tom erbij - af op de grond. Ik vond het uiteindelijk niet zo grappig als het het moeten zijn. Ik zuchtte weer.
'Waarom zeg je dat je naar boven gaat vóór het gaat donderen, en zorg je zelf voor gedonder boven?' vroeg een andere stem. Andy en Bill keken me glimlachend aan.
'Je was nogal luid, TOm, misschien moet je wat vermageren.' zei Bill grijnzend na Andy.