18. Ilma Rebakka Aalst

Ilma Rebakka Aalst

De politie kijkt mij verbaast aan en hij wilt wat zeggen maar houdt zich in dat zie ik
gewoon.


27-Mei-2009

Op dat moment komt de andere politieman terug gelopen en sleurt mij zo mee in de auto.
Ik wil niet mee maar ik kom er niet meer onderuit. Ik wil 1 ding en dat is Doodgaan.

28-Mei-2009

Het is al een dag geleden dat de politie mij mee nam naar het politie bureau.
Omdat het ver rijden is naar Vlaardingen naar mij woonplaats moest ik hier blijven in een soort cel die best mooi is ingericht.
Naar uren gesprek waarom ik weg was gegaan mocht ik alleen zijn in een kille ruimte. Starend naar buiten met de muziek die ik mooi vond was in gedachte.

De ruimte was stil en donker waar ik mij bevond. Danney en zijn zogenaamde maten kwamen binnen en schreeuwen en schreeuwen.
Blauwe plekken vonden op mij armen en benen plaats.
Ze wouden mij altijd pijn doen mij kwetsen met hun woorden.
Altijd dacht ik dacht ze lief en aardig waren maar dat waren ze het niet. Ze vernederen je alleen maar totdat je zegt Ik hou van je.
Dan houden ze op. Ze lieten mij vrij en daarna was ik weer op vrije voeten maar niet voor lang.

Tranen kwamen geluidloos uit mij ogen toen ik er aan terug dacht.
Keer op keer deden ze het.
De deur ging op en keek recht in het gezicht van een vrouw die op de stoel ging zitten.
Vertellen over Danney wou ik nooit doen omdat het te pijn doet en zij dreigen en mij ouders wisten van niks. H
un dachten dat het mij beste vriend was. Ja het was eigenlijk een zogenaamde vriendje maar na de eerste keer in die kille kamer gezeten te hebben en hun mij sloegen maakte ik het uit.
Maar keer op keer kwamen zij terug en pakten zij mij zomaar op en namen mij mee.
‘’Ilma, Nu ga je vertellen waarom je dood wilt’’
Never zou ik het vertellen. ‘’ Ik wil gewoon dood ik ben nutteloos’’ Zei ik met een brok in mij keel.
‘’Er is meer aan de hand en ik verzeker je het vertel het.
Als niet wil dat je ouders het weten vertel ik ze nog niks behalve als het erg is ‘’
‘’En als hun in gevaar lopen als ik het vertel aan jullie’’
De vrouw kijkt mij recht aan en zegt ‘’ Vertel het’’
Dat waren haar woorden.

‘’Rot meid nu meekomen. Je gaat aan het werk’’
‘’Waarom doe je zo tegen mij ik heb jouw nooit iets aangedaan’’
Kil keek ik hem aan recht in zijn ogen.
‘’Ga maar naar huis en kom niet meer terug’’
Kil keek hij terug en wees naar de deur.
Zo snel als ik kon rende ik weg. Weg naar de vrijheid.

Hij keek mij kil aan steeds weer en weer en hij kwam steeds weer terug.
Verschrikt keek ik op als de vrouw mij weer wakker schud uit de flashback.
Ik besloot het maar te vertellen en ook alles. Over hoe ik Danney ontmoette en hoe ons vriendschap was en over veel meer.

Tranen stroomden over mij wangen.
Het was stil ik kon niks meer vertellen het deed te pijn om het uit mij mond te laten komen.
Pas minuten later lukte het mij om verder te vertellen. Voor mij gevoel zaten wij er wel uren en de woorden kwamen uit mij mond.
‘’Het is zo hard en pijnlijk wat hij mij heeft aangedaan’’
‘’’We gaan je helpen dat beloof ik’’ En met die woorden verliet ze de ruimte alsof ze aanvoelde dat ik alleen wilde zijn. Alleen in dit kille ruimte.

Een lange stuk..
Vandaag komt er geen stukje meer. Ik ben wel aan het schrijven maar ik ben te moe dus morgen komt er een nieuwe stuk.