~12~

Ik sliep onrustig. Ik had de hele tijd dromen over hoe de Volturi die mn ouders vermoorde. Ik schrok wakker. Maggie glimlachte toen ze zag dat ik wakker werd. "Kun je ook stilliggen terwijl je slaapt?", vroeg ze. "Nou... nee, blijkbaar niet." Ik zag Seth achter haar staan. "Hoe is het gegaan?", vroeg ik gespannen. "Ze hebben niks gedaan. Ze wisten dat het onmogelijk was met de wolven erbij en Bella's schild. Maar ze zoeken ons nu.", zei Seth. "Dus wat doen we nu?", vroeg ik. "We kunnen niet terug.", zei Maggie. "Dan eindigen we allemaal dood." Ik voelde me verdrietig en boos tegelijk. Wie dachten ze wel niet dat ze waren? "Kunnen we niks tegen hen doen?", vroeg ik. "Wat zouden we kunnen doen? De Volturi is al duizenden jaren aan de macht. Niemand heeft ze ooit kunnen verslaan. We kunnen niets doen.", zuchtte Maggie. Ik ijsbeerde door de grot. "Niets zei je? Maar de Roemenen dan? Zij zouden ons sowieso helpen. Dat is een begin. Dan kunnen we samen met andere vampiers de Volturi uitschakelen.", zei ik. "Nessie, dat kunnen we toch niet doen?", zei Seth. "Waarom niet?" Ik wilde iets doen en het liefste de Volturi uitschakelen. "Nessie, zelfs als we dat zouden doen, denk aan de gevolgen. Als de Volturi er niet is wie zorgt er dan voor dat de vampier wereld niet helemaal doordraait? Als zij er niet zijn is er niemand meer die de regels handhaaft.", zei Maggie. Ze stond op. "Ik moet echt jagen, ik ben over een half uurtje terug." Maggie ging weg. Ik pakte mijn telefoon en ging doelloos spelletjes spelen. "Hey Ness, lekker geslapen?", vroeg Jake. "Nee." Ik ging tegen hem aanliggen. Seth stond op. "Ik ga even wat eten halen." Ik trok een gezicht. Ik wilde jagen, niet eten. "Oké, zie je zo.", zei Jake. "Tot zo."