Two- Lil Purple

'Dean Jones!' riep Nina vrolijk. Ik schrok op en zag de jongen verstijven. 'Niet hij',' mompelde ik zacht. Want ik kende hem. Ik vond hem eigenlijk best aardig en dat was een reden om te balen van deze tribuut. Vond ik.
Dean liep langzaam naar het podium. Hij had zijn gezicht in de plooi, wat leek dat hij niet zenuwachtig was. Alleen zijn witte knokkels op zijn gebalde vuisten verraadde dat hij dat wél was. Ik glimlachte aarzelend naar hem maar hij leek mijn blik te ontwijken. Fijn, die wil me dus nooit meer aankijken. Nina's glimlach was breder dan ooit toen ze onze handen was hield en in de lucht stak.
'Dames en heren, hier zijn onze tributen van District 4; Lil Purple en Dean Jones. Ik keek naar Jane die in een hoek stond te mompelen. Ik weet niet tegen wie ze het had, of ze had het tegen zichzelf, maar daar maakte ik me geen zorgen om.
Samen met Dean werden we door de vredesbewakers naar onze wachtplek gebracht, waar onze familie afscheid van ons zou nemen en zo. Ik ging naar binnen en vrijwel direct viel mijn kleine zusje Mely de deur binnen. Ik omhelsde haar en zag dat ze tranen in haar ogen had. Mijn tranen waren mijn ogen zelfs al uitgelopen. 'Lil..' begon mijn zusje huilerig. 'Ssst,' onderbrak ik haar. 'Ik ga niet dood, begrepen? Ik blijf leven. Voor jou, voor An, voor mama, voor papa en voor James.' Mijn zusje knikte en ik gaf haar nog een laatste knuffel. Mijn moeder kwam nu ook binnen en viel me in de armen. 'O, Lil' snikte ze. Ik zette een waterig glimlachje op en verzekerde ook haar dat ik terug zou komen. Daarna wierp ik me in de armen van mijn vader, die niet huilde maar erg stil was. Wat al vrij zeldzaam voor hem was.
'Beloof je dat je voorzichtig bent, Lil?' Ik knikte en slikte moeizaam. 'Je hebt best een kans, je bent snel en weet veel van planten.' zei Mely. Ik knikte maar wist wel beter. het was meer om Mel gerust te stellen.
Nadat de vredesbewakers ons uit elkaar hadden gehaald, liep ik samen met Dean naar onze trein. We liepen zwijgend naast elkaar en keurde elkaar geen blik waardig. Ik stapte na Dean de trein in en ging zitten. Een meisje met blond haar bood mij zwijgend een boordje aan, een avox, maar ik wijgerde. Ik had op dit moment geen honger. 'Dus,' zei Nina die in haar handen wrijvend binnen kwam. 'Jullie zijn onze nieuwe tributen.' Ze keek ons hoopvol aan. 'Goh, meen je dat?' zei ik want ik kon mijn woede niet meer inhouden. Nina glimlachte weer. 'Dat meen ik.' zei ze droog. 'Waar zijn jullie eigenlijk goed in?' vroeg Jane die opeens uit een donker hoekje te voorschijn kwam waardoor ik schrok. Dean haalde zijn schouders op en ik zei niks. Tja, waar was ik eigenlijk goed in? 'Zij weet veel over planten,' zei Dean opeens. 'En ze kan goede vallen maken.' Dat was inderdaad zo, ik kon goed vallen maken. Ik ving wel honderden vissen met één val. Gek genoeg leek Dean dat niet zo leuk te vinden.
'Dean is heel slim,' zei ik. 'En hij kan goed met een mes overweg.' Dean grijnsde en dat was, besefte ik, de eerste keer na de boete dat hij mij aankeek. 'Ik kan goed brood snijden,' zei hij. 'Maar echt niet goed gooien of zo.' Jane keek ons strak aan, wat ik een beetje eng vond. 'Zo,' zei ze zacht. 'we moeten alvast een tactiek bedenken.' Ik had daar niet zoveel zin in op de eerste dag, maar ik sprak ook niet tegen. 'Jullie,' ging Jane verder. 'Maken geen schijn van kans met deze specialiteiten.' Erg geruststellend, dacht ik sarcastisch. 'Maar ik heb een goede tactiek. Jullie moeten je bij de beroeps aansluiten. Die willen jullie wel hebben aangezien district 4 meestal beroeps heeft.' Ze nam een slok wijn en ging verder. 'En als er nog iets van acht tributen of zo over zijn moeten jullie je eigen weg gaan. En onthoud; word niet té goede vriendjes met hun! Dadelijk willen jullie ze nog laten leven.' Ze lachte hard maar ik wist niet of ik het wel zo grappig vond.
Na nog een uurtje of twee de tactiek doorgewerkt te hebben, ging ik maar naar bed. Morgen zouden onze stylisten al komen, en we hadden vrijdag al training. Ik trok mijn nachthemd aan en ging liggen. Dat ik vanochtend nog vis at, en dat ik nu al hier ben.
Wat gaat het leven toch snel.