Don't hold me... i might never want to let go....

Dit maal drukten zijn lippen zich veel dwingender op de mijne. Ondanks alle verhalen over hem reageerde ik alsnog geschokt. Deze kus was totaal anders. Veel lustiger…. Dit was dus de andere kant van Damon waarvan ik nu pas besef had. Dit was de kant die mensen zonder enig medelijden vermoorde. De kant die mensen misbruikte en bedroog. Misschien was het ergste nog wel dat hij er waarschijnlijk plezier in had. Nu ik eraan zat te denken, misschien was dat wel gewoon een spelletje voor hem. Hij meende het waarschijnlijk toch niet toen hij zei dat hij mij ‘leuk’ vond. Ik kon gewoon niet meer helder denken. Alle dingen die Stefan en Elena me hadden verteld over hem waren waarschijnlijk waar. Met opengesperde ogen zat ik daar maar, niet in staat om te kunnen bewegen. Ik begon er steeds meer aan te geloven dat alles waar ik voor gewaarschuwd was waar was. Damon bleef ondertussen gewoon doorgaan en beet zachtjes op mijn onderlip, vragend om toegang. Hierdoor drong het pas echt tot me door wat er gebeurde. Ik reageerde hierop door te proberen hem van me af te drukken. Ik wist dat mijn reactie absurd was tegenover degene waar ik misschien diepe gevoelens voor had. ( Ook al zou ik dat NOOIT kunnen toegeven). Toch kon het risico gewoonweg niet nemen en trouwens, ik moest hier gewoon niet over twijfelen. Ik moest gewoon niet gevoelens voor een jongen hebben die waarschijnlijk toch niet eens gevoelens voor mij had. En dan vooral niet voor een dode jongen. Ik hoorde gewoon niet van iemand te houden die misschien wel duizenden had gedood! Even leek hij te stoppen en langzaam verwijderden de lippen zich van de mijne en trokken zich ietsje terug. Eindelijk kon ik voor het eerst weer eens ademhalen. Het duurde niet lang of ik begon alweer naar adem te haperen want Damon bleek zich alleen maar 2 cm van mij verwijderd te hebben. Zijn lippen waren millimeters van de mijne en ik werd gewoonweg gek van de zoete adem die over mijn lippen streek. Toen hij nog steeds niet bewoog en me alleen maar aanstaarde zonder aanstalten te maken om zich verder terug te trekken, slikte ik. Ik merkte nu pas op dat hij me nog steeds met twee handen bij mijn middel vast had en ik voelde me net een klein kind dat zich in een te grote omhelzing bevond. Waarom staarde hij me zo aan in hemelsnaam? Ongemakkelijk schoof ik wat heen en weer om hem eraan te herinneren dat hij me nog steeds in een ongemakkelijke omhelzing hield. Damon leek juist niks te vernemen en ik smolt zowat weg onder zijn heldere blauwe ogen. Mentaal gaf ik mezelf voor de zoveelste keer een mep. *Niet ervoor vallen het is misschien wel een truc!* Snel probeerde ik aan iets anders te denken aangezien Damon door zijn nabijheid het misschien wel kon horen. Damon daarentegen deed helemaal niks en zijn blik boorde zich in de mijne. Het was zelfs zo erg dat ik er alleen nog maar banger van werd. Hij leek wel haast in een soort trance of zo. Mijn hart bonkte luid in mijn keel toen ik langzaam een arm uit zijn omhelzing probeerde te krijgen. Mijn besluit was definitief: ik moest hier weg zien te komen, dit kon niet langer. Opeens kwam hij in beweging en hij keek met verwilderde ogen om zich heen alsof hij iets miste. Ik was namelijk al lang opgesprongen en sprintte al op weg naar mijn kamerdeur. Met een ruk zwaaide ik de deur open en onder enig twijfelen rende ik hijgend naar de kamer van Matt. Het voelde raar, net als vroeger eigenlijk. Een kind dat naar zijn grote broer rent omdat er ‘een monster’ onder zijn bed zit. Alleen was nu niet minder waar en bleek er nu ook echt een monster in huis te zijn.