16: Maaike

Nu weet ik het zeker. Het was allemaal gewoon een hele nare droom. Nouja, gewoon, waarom droom ik dat? Waar komt dat vandaan? Komt het omdat ik gisteren nog in het ziekenhuis lag? Hoe kom ik erbij dat ik te vroeg ontslagen ben? Mijn hoofd zit vol met vragen. Ik werd vannacht zwetend wakker, met mijn gedachten bij de nachtmerrie. Het is nu alweer 7 uur en ik moet naar school. Terwijl ik dromend voor me uitkijk kauw ik op mijn broodje. Ik weet niet eens wat er op zit, het maakt me niks uit. Wat er echt was gebeurd op onze 'vriendinnendag' was eigenlijk niet heel bijzonder. We aten wel taart en het was heel gezellig, maar het verder niet anders dan de andere dagen met Joyce. Ik pak mijn tas in, geef mama een kus en loop naar buiten. Mijn horloge geeft kwart over 6 aan. Ik heb nog een beetje tijd om iets anders te doen. Ik loop naar de schommels. Dit bewijst dat dat van gisteren echt niet waar was, de schommels staan helemaal niet in het weiland. Ik kijk naar het weiland waar alleen de trampoline in staat. Dat mocht eigenlijk al niet, van de man die ons weiland huurt, maar daarna heeft hij er niks meer van gezegd. Altijd als ze het weiland weer gaan maaien, schuiven we de trampoline opzij. Ik doe mijn oortjes van mijn mp3 in en ga nu echt naar school. Ik luister in gedachten naar de tekst.
It takes a thought to make a word
and it takes some words to make an action
It takes some work to make it work
It takes some good to make it hurt
It takes some bad for satisfaction

La la la la la la la life is wonderful
Ah la la la la la la life goes full circle
Ah la la la la la la life is wonderful
Al la la la la
Van dit liedje word ik weer een beetje vrolijk. Ik zet mijn fiets in het fietsenhok en loop de school in. Het 1e uur geschiedenis, bah. Ik ga naast Joyce zitten en pak mijn spullen. Gelukkig zit ik naast Joyce, dat maakt het nog een beetje leuk. Na een poosje kletsen is de les alweer afgelopen. Ik loop samen met Joyce naar de wc. 'Joyce? Ik had vannacht een hele rare nachtmerrie, en het lijkt net of ik er nog in zit.''Wat droomde je dan?'vraagt Joyce bezorgd?'Eh.. We gingen schommelen, toen sprong jij van de schommel af, ik deed je na en toen kwam er een ambulance, ik was te vroeg ontslagen ofzo, en toen lag ik dus weer in het ziekenhuis!'ratel ik aan een stuk door.'Het leek zo echt!''Wow, maar je moet niet denken dat je echt te vroeg ontslagen bent hoor! Die artsen doen alles echt wel goed!'zegt Joyce troostend. Ik besluit er niet meer aan te denken en we lopen snel naar de volgende les.

Ik denk de laatste tijd gelukkig niet meer aan Tim en Thomas en Joyce volgens mij ook niet meer. Nu is het schooljaar weer leuk! Ik fiets samen met Joyce weer naar de ijssalon.'Haha, dit hebben we lang niet meer gedaan!'zeg ik als we met ons ijsje weer naar buiten lopen.'Nee, gezellig hé?'We gaan op een bankje zitten en kletsen nog even. Als onze ijsjes op zijn, fietsen ik weer naar huis. Onderweg zie ik een jongen met een boodschappentas lopen. Zijn huid is getint, ongeveer even oud, donker haar en donkere ogen. Net als ik langs hem kom en hoi wil zeggen, laat hij de tas vallen. Ik zet mijn fiets neer en help hem.'Oh, eh.. Bedankt!'zegt de jongen stamelend.'Graag gedaan hoor''Ik ben trouwens Brian.'En hij geeft me een hand. Wauw, Brian, mooie naam!'Eh, ik ben Maaike.'zeg ik en laat de hand weer los.'Bedankt voor het helpen, ik moet weer naar huis, de boodschappen brengen!'Hij hangt de tas aan zijn stuur, stapt op zijn fiets, en fietst weg. Hij kijkt nog een keer om en zwaait. Dromerig stap ik ook op en fiets naar huis.
Nu weet ik het zeker, vanaf vandaag wordt alles anders.