Hoofdstuk 22

"Eumhh.. Doe maar niet, zal wel meevallen zonder verdoving zeker." zei Os moeizaam.
De mannen liepen naar de koffer en tilde die op. "Auw" zei Os zacht.
Toen de grote bank eraf werd gehaald lag Os zijn been helemaal open...
"Wij zullen voor verzorging zorgen" zeiden de artsen. "Wij moeten die vriendin van je maar gaan bellen."
Ze belde naar het nummer van Femke.
"Hallo, met Femke." "Hallo, met de brandweerman van het vliegtuig ongeval."
"Is er al meer nieuws?!" zei Femke.
"We hebben hem gevonden maar hij heeft giftige stoffen van de brand binnengekregen en zijn been heeft een grote wond. Moeten we hem overbrengen naar een vliegtuig in België?" "Als dat gaat... Het zou geruststellender zijn voor ons."
"Oke, we gaan dan een helikopter regelen naar België." "Hoe zit het met zijn ouders?"
"Eumh.... Die zijn... Overleden.." "Oke..."
En de brandweerman hing op.

De helikopter kwam aan op de rampplek. Er stapten twee verplegers uit die naar Os toe liepen. “We gaan je naar een ziekenhuis in België brengen.” Os werd op een brancard getild en naar de helikopter gebracht. Terwijl ze richting België vlogen werd zijn been verzorgd. Gelukkig was de brand op tijd geblust en had hij geen ernstige brandwonden opgelopen.

Na 7 uur vliegen kwamen ze bij het ziekenhuis aan. Os had de halve reis liggen slapen, maar toen hij voelde dat hij uit de helikopter gereden werd, werd hij wakker. “Os, we zijn er. Je vrienden zijn al gebeld dat je gevonden bent.” Os werd over de gangen gereden totdat hij opeens iets zag wat zijn aandacht trok. “Stop!!”De dokters stopten met rijden. “Dat zijn Femke en Didi!” Os zag hoe Femke opzij stapte en toen kon hij zien bij wie ze op bezoek waren. “Maar… dat is Paula!” riep hij verbaasd uit.

Femke en Didi waren die middag naar Paula gegaan. Ze hadden Mellanie en Stef wel gevraagd om mee te gaan, maar die waren veel te druk met elkaar. Didi ging zitten. Eigenlijk kon hij het niet aan om Paula zo te zien, maar hij kon het niet maken om haar in de steek te laten. Ook al was er maar een hele kleine kans dat ze nu wakker werd, ze waren toch gekomen want het scheen goed te zijn dat er bezoek kwam en dat er tegen haar gepraat werd. “Paula…” begon Didi zachtjes. “We missen je heel erg. Femke is hier ook. Stef en Mellanie zijn veel te druk met zichzelf en met elkaar… Echt om gek van te worden…” Didi viel stil. “Lieve Paula. Ik hoop echt dat je heel snel weer wakker wordt. Ik weet echt niet wat ik zonder jou zou moeten.” zei Femke huilend. “Os is gevonden. Hij leeft nog. Maar jij… Jij ligt hier bijna dood te gaan!” Femke begon nog harder te huilen. Ze liep een stukje opzij naar de doos met tissues. Opeens hoorde ze iemand op de gang kei hard “Stop!” roepen. Ze draaide zich om. “Didi!! Dat is Os!!”

Femke en Didi waren nog even bij Paula gebleven en daarna naar Os gegaan. Ze hadden Mellanie en Stef geprobeerd te bellen, maar geen van beiden nam op. Os had verteld over de brand en over hoe hij was gevonden. Femke en Didi waren heel erg blij geweest dat hij – redelijk ongedeerd – was terug gekomen. Op een gegeven moment was er een dokter binnengekomen die hen had weggestuurd omdat het anders te veel voor Os zou worden.

Femke lag alleen in de meisjesbungalow. Mellanie moest en zou bij Stef slapen. En Paula was er dus niet… Femke voelde zich hartstikke alleen. Ze hoorde de deur van de bungalow opengaan. Het is vast Didi, dacht ze, die zich ook hartstikke alleen voelt. Maar toen ze zich omdraaide zag ze niet Didi, maar keek ze recht in het gezicht van Ann-Sophie! “Beetje alleen? Ik kom je wel gezelschap houden…” zei Ann-Sophie gemeen. Ann-Sophie liep richting het stapelbed om Femke mee te nemen. Femke kroop steeds meer van Ann-Sophie weg. Wat ze door haar angst niet door had, was dat ze bijna uit bed viel! Ann-Sophie kwam nog dichterbij Femke en Femke ging nog een klein beetje meer naar achteren. Maar Femke sliep bovenin, en viel zo het bed uit, op de harde vloer! Daar bleef ze bewusteloos liggen. Ann-Sophie greep haar kans. Ze tilde Femke op en nam haar mee, naar de auto waarin haar vader zat te wachten.