Hoofdstuk 19

Femke liep naar de kamer waar Paula lag. Toen ze haar zag, barstte ze in snikken uit. Paula lag hier zo, bedolven onder alle apparaten en slangen, en er was niemand bij wie ze even uit kon huilen...
Paula leek zo klein in dat bed met al die buisjes en slangen... Femke begon te huilen... Opeens werd dat verstoord door een luid geluid.... TUUUUUUUUUUUUUUUUT....

---

"PAULA!!!!!!" riep Femke. Er kwamen wel zeker 7 dokters binnen. "Aan de kant! Naar buiten!" riepen ze. "NEEEH! IK BLIJF BIJ PAULA!"
"GA NU NAAR BUITEN!"
Femke ging dan maar naar de gang en liep naar Mellanie en Stef.
"Stop godverdomme met dat klef gedoe en kijk wat er rond jullie gebeurd!" riep Femke.
Maar Mellanie en Stef bleven maar zoenen.
Femke pakte haar mobiel en ging naar het contactenicoon. Didi , stond er op haar gsm. Zou ze op de bel-knop duwen?
Ze drukte op de belknop. "Hallo, met Didi"
"Didi, Femke hier! Paula, ze is... Is.... Is.... Is een soort van dood... Ze.. Ze... Luide tuuut! Reanimeren!" zei Femke brokkelend. "Ik kom meteen!" zei Didi zuchtend. En legde de telefoon op...
Een kwartiertje later kwam Didi aangeslenterd in het ziekenhuis. "En?" "ze zijn nog steeds aan het reanimeren..."
"En Stef en Mellanie?"
"Kijk zelf maar.."
Daar zaten Mellanie en Stef kussend op een bankje. "What?! Zijn zij een setje?" zei Didi. "Zo lijkt het wel ja!" zei Femke lichtelijk jaloers.

Op dat moment kwam er een dokter naar buiten vanuit Paula's kamer. Femke en Didi snelden er naar toe. Had Paula het gered? "Paula leeft nog," begon de dokter, "maar ze ligt nog steeds in coma. We weten niet hoe ze daar uit zal komen, maar op dit moment is ze stabiel." Femke en Didi gingen Paula's kamer binnen en zagen Paula liggen. Zou het goed komen met haar?

Paula hoorde iemand over haar praten en even later mensen binnenkomen, maar het lukte niet om daar op te reageren. Ze hoorde hoe Femke zei: "Zal het nog goed komen?" Paula wilde roepen dat ze hier wel uit zou komen, maar dat lukte haar niet. Paula viel weer in slaap.

Paula liep met Didi samen hand in hand naar de ochtendbriefing. "Didi, Didi, heb je eindelijk de ware gevonden? zei Os. Op het volgende moment stond ze buiten met Didi te zoenen. Toen stopte Paula's droom. Kreeg ze langzaam haar geheugen weer terug?
"Didi..." bracht Paula moeizaam uit.
Didi liep naar Paula en pakte haar hand vast. "Femke! Ze is wakker!"
Femke haalde de dokter en de dokter liep naar de kamer.
"Paula, hoe voel je je?" zei de dokter.
"Gaat wel, beetje pijn in me been. Maar ik merk precies dat er iets in me geheugen begint te komen... Herinneringen..."
"Wat herinner je dan ongeveer?"
"Ik.. En Didi liepen hand in hand naar de ochtendbriefing en toen zei Os: ah, didi, didi, eindelijk de ware gevonden? En toen waren ik en Didi aan het aan het zoenen." zei Paula verlegen.
Didi liep naar Paula en pakte haar hand weer.
Paula schrok.
"Waarom schrok je zo?" vroeg Didi.
"Ik zie alles in één grote waas voor me..." zei Paula verdrietig.
"Dat kan van dat gif zijn.." zei de dokter.
"Gif?" vroeg Paula verbaasd.
"Euhm, je bent door een gifpijl geraakt in je been."
"Wat?" vroeg Paula verbaasd.