Carrot 21

Met een klap gooide ik de deur dicht. Het kon me niets meer schelen. Niets meer schelen wat jij over me dacht. Jay stond buiten nog te wachten en hard huilend viel ik haar in de armen. 'Meisje wat is er toch?' vroeg ze. Ik probeerde te praten, maar het lukte niet. Kleine geluidjes kwamen uit mijn mond, maar je kon er geen zin van vormen. Al het verdriet van de afgelopen maanden kwam nog eens naar buiten. Ongeluk Maaike, vader die me slaat, Maaike die ze dood willen maken en nu dit. Mijn tranen wilde niet ophouden en bleven maar stromen. 'Eva hou eens op en vertel me rustig wat er precies is gebeurd in de tijd dat jij daar binnen was samen met Louis,' zei Jay. Samen met Louis, samen met Louis dacht ik, en begon nog harder te huilen. Jay liet me los en liep zelf naar binnen, mij alleen achter gelaten. Langzaam zette ik alle beelden die ik net had gezien in een rijtje. En toen zag ik Louis, Louis samen met het andere meisje op de bank. Ik kon mijn ogen niet geloven. Louis was van mij, zij moest met haar verrekte poten van hem afblijven. Snapte zij dan niet hoe moeilijk ik het had? Hoe ziels veel ik van Louis hield. Snapte ze het woord niet dat ik zijn vriendin was? Jay kwam samen met een vuurrode Louis en het meisje terug. Meteen waren mijn gedachten helder, ik zou die griet wel even vertellen dat ze met haar tengels van mijn Louis af moest blijven. Maar Louis was me voor. 'Sorry Eva het is niet wat je denkt, dit hoort bij de therapie die ik haar geef.' 'Ja ja,' zei ik. 'En dat is dan zeker zoentherapie?' Ik liep weg richting mijn fiets. 'Eva wacht nou even.' Ja, nu werd het helemaal mooi. Het meisje riep me. 'Ik hoef jou al heel zeker niet te spreken,' riep ik en fietste weg. Weg van alle ellende, op naar het ziekenhuis. Misschien had ik wel wat aan Maaike haar aanwezigheid. Dan zou zij ook nog een paar laatste prettige uren hebben. Misschien moest ik maar aan een van de dokters ook zo'n spuitje vragen. Wat had mijn leven nog voor zin?

De grote hal van het ziekenhuis werd verlicht door de witte lampen en gevuld door het enorme zwarte bureau. 'Eh mevrouw het is geen bezoekuur,' hoorde ik iemand zeggen. Maar ik reageerde niet en liep door. 'Mevrouw,' hoorde ik haar nog eens roepen. 'Wat?' riep ik. 'Mijn vriendin gaat over 15 uur dood, mag ik dan niet eens fatsoenlijk afscheid komen nemen?' riep ik fel. 'Ga maar, zei ze.

'Hoi Maaike,' ze ik zacht. 'Je moet nog wakker worden, ik ga je zo missen.' Weer begon ik te huilen. En toen gebeurde het. Het wonder waar ik bij mocht zijn en wat niemand ooit had verwacht...