Epilogue

De handjes van Jo-Ann omklemden mijn sleep. 'Je bent mooi, mama.' Ik lachte naar mijn kleine meid. Twee weken geleden was ze vijf geworden. 'Je kunt gaan.' fluisterde Abigail in mijn oor. Langzaam liep ik stapje voor stapje dichter naar het altaar. Liam stond in een pak te wachten. Hij zag er geweldig uit. Een grote lach verscheen op mijn gezicht. Ik was nu op de helft. Ik bukte en tilde Jo-Ann op. Met Jo-Ann op mijn arm liep ik langzaam verder. Dit hadden we vaak geoefend, maar bij het oefenen had ik toch nog elke keer het gevoel dat het nog zó ver weg was. Maar nu niet meer. Het was eindelijk zover. Ik kon Liam laten zien hoeveel ik van hem hield, dat ik voor altijd samen met hem wilde zijn. Ik zou het laten zien aan God, en aan alle mensen op de hele wereld. Nog twee stappen. Ik zette Jo-Ann neer, ze pakte mijn hand en gaf me aan Liam. De hele ceremonie duurde lang, maar ik had het ervoor over. Liam lachte. Ik huilde. Ik was blij. Jo-Ann kwam op me afgerend. 'Mama, wat is er?' Ik lachte door mijn tranen heen. 'Jo-Ann, mama is gewoon heel blij. Want mama en papa gaan trouwen.' 'Oh.'Ik zette haar op mijn schoot. 'Dan zijn jullie nu officieel man en vrouw.' Ik zette Jo-Ann weer neer en Liam drukte zijn lippen op de mijne. Dit was perfect. Het was zoals ik het wilde. Hierna zouden we een groot feest hebben, met de complete familie van Liam, alle vrienden van ons, en verder niemand. Niemand van mijn familie. Gelukkig niet. Stel je voor. Liam en ik stopten onze kus en ik hoorde de mensen applaudisseren. Dit was perfect.