The Cullens

Biologie gaat als een waas voorbij. Om de een of andere reden kan ik alleen nog maar denken aan Alice. Eenmaal bij tekenen aangekomen zie ik Alice al zitten. Ze merkt mij ook op en seint dat ik naast haar moet komen zitten. Ik loop naar haar toe en gaa zitten. “en Bio net zo saai als mentoruur?” “ja zeker wel” zeg ik lachend. Dan begint de leraar met praten. “jullie moeten dat tekenen dat voor jullie het belangrijkste is wat er bestaat.” “oh das een goeie ik weet dus echt niet wat ik moet tekenen.” fluister ik tegen Alice. “ik wel dan.” fluistert ze terug. we krijgen spontaan de slappe lach. En de leraar kijkt ons boos aan. Miss Roque Miss Cullen eerste waarschuwing. Maar nu we eenmaal de slappe lach hebben komen we er niet meer onderuit. Bij ieder woord dat de leraar zegt schieten we weer in de lach. Na 3 keer is de leraar het zat. “Miss Roque Miss Cullen eruit nu.” Schreeuwt hij met een rood hoofd. Eenmaal op de gang zeg ik “Ik heb lang niet meer zo gelachen.” Het lijkt echt of ik haar al jaren ken. Maar het is eigenlijk maar een paar uur. “hey kom je in de pauze bij mij en mijn familie zitten?” vraagt ze. “ja is goed gezellig.” We zitten nog even op een bankje te kletsen en dan gaat de bel. “kom” zegt ze. Ik loop haar achterna de aula in. Ze loopt naar een tafeltje toe met 5 andere mensen. Een kleerkast van een jongen met zwart haar daarnaast een heel mooi meisje met lang blond haar. Een jongen met brons achtig haar. En als laatst een jongen met honing blond haar. Hij keek me aan met zijn topaas kleurige ogen. Mijn hart slaat een paar slagen over als hij zo naar me kijkt. Hij is vrijwel de enige die mij opmerkt totdat we aan de tafel staan. Ik kijk naar ze en zie dat ze allemaal die topaas ogen hebben. “hoi” begroet Alice ze. “ik heb iemand meegenomen.” “jongens dit is Eden.” “Eden dit is Emmet.” zegt ze wijzend naar de kleerkast. Hij zwaait droog naar me. “naast hem zit Rosalie.” ze kijkt een beetje verwaand maar perst er toch een glimlachje uit. “Dit is Edward” “en dit is Jasper.” Bij het horen van zijn naam slaat mijn hart weer een paar slagen over. Zijn ogen die diep in mijn ogen graven maken het alleen maar moeilijker. Ik ruk mezelf los van zijn blik en zeg “Hallo allemaal.”