30. Revenge, M

Het wordt later. Een paar uur lang heb ik muziek zitten luisteren, uit het raam zitten staren, terwijl ik alles om me heen vergat. In de pauzes tussen de liedjes door komen sommige gedachten extra hard terug, maar zodra de muziek van het volgende nummer start, verdwijnen ze weer. Dat hou ik een tijdje vol. Dan begin ik nieuwsgierig te worden naar wat er eigenlijk nog meer te vinden is in deze kamer, behalve het dagboekje. Mijn oog valt op de kastdeuren naast het bed. Aan beide kanten is een paar deuren te vinden. Al snel kom ik erachter dat die aan de rechterkant behoren tot een kledingkast die erachter is, en achter de andere deuren bevindt zich een boekenkast. Nieuwsgierig houd ik mijn hoofd schuin en ga ik met mijn vinger langs de ruggen. 'De Hongerspelen, Vlammen, Harry Potter, Harry Potter, Eragon, Twilight...' mompel ik zachtjes. Wacht eens, wat doet een boek als Twilight hier, in de Kolonie? In de Rode Kamer? Waarom is het niet bij Selina op haar kamer?! Twijfelend blijft mijn vinger boven het boek zweven. Er moet toch iets goed aan zijn, als zoveel mensen het leuk vinden? Toch besluit ik het niet te pakken. 'Matilda, Spotgaai, New Moon, Gone...' Alle boeken -niet de Twilight-serie natuurlijk- heb ik al wel eens gelezen. De meesten meer dan vier keer. Langzaam pak ik Twilight uit de kast. Terwijl ik de eerste bladzijde lees, schuifel ik voorzichtig naar het bed en plof erop neer. Ik geef me over, mijn laatste voornemen van dit jaar is mislukt.
Buiten wordt de lucht donkerder. Het moet al laat zijn. Ik kijk op uit het boek, en masseer mijn voorhoofd een beetje. Jemig, mijn hoofd barst uit elkaar van de pijn! Voorzichtig rol ik van het bed af, en bingo! Weer een paar pijnlijke plekken, het was nog niet genoeg blijkbaar. Ik knip het bedlampje aan, loop naar het bureau en knip ook daar een lampje aan. Daarna doorzoek ik de kamer, op zoek naar een zaklamp of een kaars. Ik vind een kaars in het bureau, maar nergens zijn lucifers te bekennen. Ik klim in de boekenkast. Dat wil zeggen, ik zet mijn voeten neer op de onderste planken en trek me omhoog aan mijn armen. Terwijl ik met één arm aan de bovenste plank blijf hangen -dat probeer ik tenminste- zoek ik met mijn andere hand op de bovenste plank naar lucifers. Mijn linkerarm, waarmee ik me vastklem aan de kast, wordt moe. Ik span me nog meer in, ga nog een keer met mijn andere hand over de plank. Dan ben ik gedwongen los te laten, en ik beland op de grond. Natuurlijk probeer ik dat zo normaal mogelijk te doen, zoals mensen in die actie-films weet je wel? Nou, dat mislukt jammerlijk. Verongelijkt val ik achterover op mijn rug. Ik vloek. Au, die vloer is hard! Ik wrijf over mijn elleboog. Opnieuw dan maar.
Na een paar keer proberen, stoten mijn vingers ergens tegenaan.