One- Dean Jones

Ik spetterde met mijn voeten in het water. Dat deed ik altijd als ik zenuwachtig was. Het heldere water vloeide over mijn voeten en onderbenen. Ik zag een paar vissen angstig wegzwemmen. Bang voor mijn voeten.
Vandaag was de dag van de boete. Hoewel dit officieel een feestdag was, waren de mensen in District 4 hier niet blij mee. Wij vissen, vangen en staan vroeg op. Vroeg voor de boete.
Ik tuurde ingespannen in het water. Soms zag ik indrukwekkende dieren, goudkleurige vissen en blauwe garnalen. Ik moest ze eigenlijk vangen, maar mijn liefde voor vissen was groot. Erg groot. Zo groot dat we soms een dag geen eten hebben terwijl ik daarvoor zou kunnen zorgen. Ik staarde naar een heldere oranje vis die soepel door het water gleed. Hij maakte zich nergens druk om, hij was veilig.
'Hee Deansel,' hoorde ik opeens. Ik schrok en tuimelde het water in. Ik stak mijn hoofd naar boven en zag een lachende Katy staan. Ik schudde met mijn hoofd zodat alle druppeltjes er af vlogen. 'Hé,' zei ik half kwaad en half geamuseerd. 'Ooit gehoord van kloppen?' Katy lachde. 'Tja..' zei ze. 'Ik kan op je rug kloppen, maar dan val je er misschien nog verder in. Ik grijnsde. Katy en ik waren al vanaf ons vijfde vrienden. Katy was als een zus voor mij, we bestudeerde vaak samen vissen want haar vissenliefde was net zo groot.
Katy ging naast mij zitten. 'Bang?' vroeg ze grijnzend en ze stompte mij. 'Nee,' antwoorde ik dapper. 'Jij?' ze haalde haar schouders op. 'Er zijn genoeg vrijwilligers dus ik snap niet waar ik me druk om moet maken.' Ik schudde mijn hoofd. 'Minder dan vorig jaar denk ik. Want district 4 heeft nu al acht jaar op rij niet gewonnen.' Katy haalde weer haar schouders op. 'Maar dan hebben ze nog duizende mensen om uit te kiezen, hé Deanie?' Ik spetterde haar nat. 'Een op de duizend kans dat wij dat worden.' zei ik. 'Een op de duizend.' herhaalde ze.
Ik glimlachte. Met Katy liep ik nu naar de boete. Ik gaf een bloed afdruk en keek om me heen. Overal stonden kinderen, sommige klein en bang en sommige uitdrukkingloos. Ik zelf zat daar tussen in, half bang dus. Ik ging op mijn tenen staan en probeerde een blik waardig te krijgen van Katy. Ik zag haar staan, tussen de andere kinderen. Alleen was zij koel en ontspannen. Ze zag mij nu ook en knipoogde. Ik grijnsde pijnlijk, misschien was dit wel haar laatste knipoog.
Ik liep door en ging in de massa kinderen van District 4 staan. Ik hoopte dat dit jaar geen twaalfjarige werden getrokken want dat vond zowel ik als Katy zielig. Ik bukte me om mijn veters te strikken, die blijkbaar los waren gegaan. Ik maakte er een dubbele knoop in en fluisterde tegen mezelf: 'Je word niet gekozen...je word niet gekozen en katy ook niet.'
'Dames en heren!' hoorde ik plots en ik stond vlug op. Een glimlachende Nina Lady stond op het podium met een grote pot voor haar neus. 'Het is vandaga een geweldige dag, vandaag worden de tributen gekozen van District 4! De tributen die ons District gaan vertegenwoordigen!' Ze glimlachte en keek om zich heen. Ik vond dit niet echt een geweldige dag maarja, iedereen zijn eigen smaak.
'Zoals jullie weten hebben wij tot nu toe tien eerdere winnaars,' ging Nina verder. 'Acht daarvan leven nog, en ik stel jullie voor aan de mentor van de tributen; Jane Lilians!' Een paar mensen klapte toen een grijnzende Jane naar voren kwam en zwaaide. Ik voelde alleen maar walging. Jane had 14 van de 23 tributen gedood in haar spelen.
'Dames gaan voor,' zei Nina opgetogen en ze stak haar hand in de pot. Ze deed er nog al lang over, vond ik, maar pakte uiteindelijk een briefje.
'Lil Purple!' zei ze vrolijk. Een meisje van een jaar of zestien stapte langzaam naar voren en ging op het podium staan. Geweldig, een bekende. Lil was de dochter van de kruidenier en gaf mij vaak gratis medicijnen omdat ze mijn moeder mocht. En nu ging zij dus uiters waarschijnlijk dood. 'Vrijwilligers?' vroeg Nina. Zoals ik al had verwacht stak niemand zijn of haar hand op. Nina glimlachte en stak haar hand weer in de pot. 'En onze mannelijke tribuut word....Dean Jones!'
Mijn naam.