Like it never happend...

Ik zag dat Robin aan het huilen was. toe ze de eerste schep aarde erop gooide begon ik te schreeuwen. 'Nee stop!! hij is niet dood!! haal hem omhoog!! wacht!! alsjeblieft!!' Jack kwam naast me en zag het ook.
ze haalde de kist omhoog en opende hem. Robin knuffelde me. 'dank je dat je me gered hebt Melody!! DANK JEE!!!' iedereen begon te huilen. ik zag een van de politie agenten weglopen met een gespannen gezicht.

'zag je dat Jack?' 'Ja, ik vond t ook al zo raar dat hij stond te grijnzen toen de kist de grond in werd gelaten...' zeiden we tegen elkaar.
'zullen we hem volgen?' vroeg Jack. 'volg jij hem maar... ik blijf bij Robin.' antwoorde ik. en zo ging Jack opweg achter de geheimzinnige agent aan.

toen Robin en ik weer met pap en mam en de kinderen terug waren in ons huis kwam Jack binnen. ik zag dat hij probeerde zijn lach in te houden. hij gebaarde me dat ik mee moest komen.ik zette het eten op tafel en liep mee naar boven. hij keek me aan en ik voelde de spanning die tussen ons speelde. hij keek me aan en kuste me. 'wat was er nou met die agent?' vroeg ik. 'merk je binnenkort wel oke?' 'oke' zei ik met een lachje.

Robin POV

ik hoorde boven wat gelach en gegniffel boven. 'mam, wat is Melody met Jack aan het doen?' vroeg ik zonder er eigelijk bijna te denken. 'oh, let daar maar niet op.' zei mam met een rood hoofd. ze kwamen zowat aan elkaar vast geplakt naar beneden en gingen heel dicht bij elkaar zitten. 'wat deden jullie boven Jack?' vroeg ik. 'eh... niets Robin.' zei hij terwijl hij Mel aankeek. je kon alleen wel zien dat ze het warm hadden.
ik zal et vast nooit weten. ik dacht er verder niet echt over na en begon te eten.