|| O33
||Aurient
||Summer||
'Nou dan weet ik het ook niet meer!' Mijn stem galmde over de vlakten, ik hoorde hem nog even echoën alvorens de stilte neerdaalde. Ik bleef niet langer om de reacties van mijn zussen te peilen en verdween met een flits naar mijn eigen domein. Gefrustreerd begon ik heen en weer te lopen, mijn gedachtegang wazig en troebel, enkele gedachteflarden kwamen helder naar de voorgrond maar verdwenen weer in de massa voor ze vaste vorm konden krijgen. Honderden plannen kwamen op, werden weer verworpen en langzaam werd het stiller en stiller in mijn hoofd.
Er waren ongeveer drie dagen verstreken toen ik eindelijk ophield met lopen en spijt kreeg van de toon die ik jegens mijn zussen had aangeslagen. Het was niet hun fout dat ik als een tikkende tijdbom opkeek tegen de datum waarop de zomer aan zou breken. Normaal zou ik rond dit tijdstip euforisch door mijn domein moeten lopen en de eerste tekenen van de zomer door moeten voeren. Maar met de gedacht dat dit de laatste normale zomer wel eens kon zijn in mijn achterhoofd was ik plotseling minder blij. Mijn zussen konden er niets aan doen, ik kon er eigenlijk ook niets aan doen, maar volgend jaar zou ik de godin zijn die de aardse wereld zou vernietigen. Het was al vreselijk om dan de dood van de mensheid op mijn geweten te hebben, maar er was iets dat net zo zwaar woog. Met het vernietigen van de wereld zouden er geen seizoenen meer nodig zijn, en aangezien die seizoenen ons geschapen hadden en in ons leefden zou ik ook mijn zussen vermoorden. Autumn. Spring. Mezelf. Winter..
Voor de duizendste keer gingen mijn gedachten naar haar. Als ik haar ooit vond zou ik haar nek omdraaien. Ik zou haar doen smelten als het ijsklontje wat ze was. Het kleine egoïstische schepsel. Ik herinnerde me de dag van onze strijd nog maar al te goed. God wat was ze sterk geweest. Zelfs met z'n drieën waren we bijna bezweken onder haar krachten. Waarschijnlijk was alle opgekropte haat en woede daar de oorzaak van. Nu, bijna tweehonderd jaar later, zou ze de bronnen die toen uitgeput waren wel weer aangevulde hebben en dat baarde me zorgen. Stel dat we haar zouden vinden, wie zei dat ze ons wilde helpen. Na alles wat ze over zich heen had gekregen zou ze juist blij zijn als de mensheid zou sterven. Het was meer haar schuld als die van mij en wat kon haar het schelen want ze had al zoveel bloed aan haar handen kleven, honderden mensen vermoord.
Met een zucht ging ik midden in het gras zitten. Vlinders streken naast me neer en de hete zon straalde genadeloos op me neer. Plotseling had ik hier totaal geen behoefte aan en ik teleporteerde mezelf in de houding waarin ik zat. Direct voelde ik de kou beslag nemen van mijn lichaam. Het nestelde zich in elke vezel van mijn lijf en ik wist dat ik hier niet langer als vijf minuten kon blijven. De sneeuw was hier allang verdwenen maar de kou was altijd gebleven. In plaats van de witte wereld die hier vroeger was lag hier nu een soort verlaten woestijn. De eerste koude woestijn in de hele wereld. Het enige wat Winter voor ons achter had gelaten. Voor ik er zelf erg in had of er ook maar iets tegen kon doen liepen er zoute, heldere tranen over mijn wangen. Nog voor ze de grond raakten bevroren ze.
Er waren ongeveer drie dagen verstreken toen ik eindelijk ophield met lopen en spijt kreeg van de toon die ik jegens mijn zussen had aangeslagen. Het was niet hun fout dat ik als een tikkende tijdbom opkeek tegen de datum waarop de zomer aan zou breken. Normaal zou ik rond dit tijdstip euforisch door mijn domein moeten lopen en de eerste tekenen van de zomer door moeten voeren. Maar met de gedacht dat dit de laatste normale zomer wel eens kon zijn in mijn achterhoofd was ik plotseling minder blij. Mijn zussen konden er niets aan doen, ik kon er eigenlijk ook niets aan doen, maar volgend jaar zou ik de godin zijn die de aardse wereld zou vernietigen. Het was al vreselijk om dan de dood van de mensheid op mijn geweten te hebben, maar er was iets dat net zo zwaar woog. Met het vernietigen van de wereld zouden er geen seizoenen meer nodig zijn, en aangezien die seizoenen ons geschapen hadden en in ons leefden zou ik ook mijn zussen vermoorden. Autumn. Spring. Mezelf. Winter..
Voor de duizendste keer gingen mijn gedachten naar haar. Als ik haar ooit vond zou ik haar nek omdraaien. Ik zou haar doen smelten als het ijsklontje wat ze was. Het kleine egoïstische schepsel. Ik herinnerde me de dag van onze strijd nog maar al te goed. God wat was ze sterk geweest. Zelfs met z'n drieën waren we bijna bezweken onder haar krachten. Waarschijnlijk was alle opgekropte haat en woede daar de oorzaak van. Nu, bijna tweehonderd jaar later, zou ze de bronnen die toen uitgeput waren wel weer aangevulde hebben en dat baarde me zorgen. Stel dat we haar zouden vinden, wie zei dat ze ons wilde helpen. Na alles wat ze over zich heen had gekregen zou ze juist blij zijn als de mensheid zou sterven. Het was meer haar schuld als die van mij en wat kon haar het schelen want ze had al zoveel bloed aan haar handen kleven, honderden mensen vermoord.
Met een zucht ging ik midden in het gras zitten. Vlinders streken naast me neer en de hete zon straalde genadeloos op me neer. Plotseling had ik hier totaal geen behoefte aan en ik teleporteerde mezelf in de houding waarin ik zat. Direct voelde ik de kou beslag nemen van mijn lichaam. Het nestelde zich in elke vezel van mijn lijf en ik wist dat ik hier niet langer als vijf minuten kon blijven. De sneeuw was hier allang verdwenen maar de kou was altijd gebleven. In plaats van de witte wereld die hier vroeger was lag hier nu een soort verlaten woestijn. De eerste koude woestijn in de hele wereld. Het enige wat Winter voor ons achter had gelaten. Voor ik er zelf erg in had of er ook maar iets tegen kon doen liepen er zoute, heldere tranen over mijn wangen. Nog voor ze de grond raakten bevroren ze.
Reageer (15)
aawh! ze mist haar zus! Winter zie eens in dat je terug moet voordat de wereld vernietigd wordt en je zussen er bij!
1 decennium geledenAwesome verhaal! Heb gewoon alle 33 hoofdstukken in een dag gelezen!
En nu ben ik hier! 
Auw... Haar zussen missen haar, denk ik..... Anyways, je moet snel verder!<3
1 decennium geledensnel verdergaan!
1 decennium geledenaah zo zielig!
1 decennium geledensnel verder
Snel verder!
1 decennium geleden