|| O31
||Hogwarts
||Winter||
Er heerste een diepe, iets wat ongemakkelijke stilte tussen Draco en mij terwijl we naar de volgende les liepen. Ik had eigenlijk helemaal geen zin om me in die les te mengen maar ik had geen goede reden er niet heen te gaan. Ze zouden me vast niet naar mijn kamer laten gaan omdat mijn hart anders aanvoelde als normaal. Misschien wel als dat in de slechte zin was, maar dat was absoluut niet het geval. De euforie die zich erin had genesteld was heerlijk, sloot andere minder aangename dingen buiten en deed me voor het eerst sinds ik bestond een beetje geliefd voelen. Dit alles versterkte drastische toen ik een aanraking in de buurt van mijn hand voelde. Hij had even met de bovenkant van zijn hand tegen die van mij gestreken maar kon blijkbaar niet besluiten of hij het wel of niet mocht doen. Als antwoord reikte mijn hand naar de zijne en zonder naar hem op te kijken vlocht ik mijn vingers door die van hem. De grijns die bij hem verscheen was zelfs te zien vanuit mijn ooghoeken en het deed me genoegen hem blij te maken.
Ik had nog nooit zo erg naar de goedkeuring en liefde van iemand verlangd als die van Draco. Dat ik dat alles ook van hem kreeg maakte dat ik mijn hatelijke gevoelens zowaar even kon vergeten. We liepen de gang van het lokaal in en toen ik onze klasgenoten zag kreeg ik het benauwd en wurmde mijn hand uit die van Draco. Hij keek me even aan maar leek er toen vrede mee te hebben en knikte bemoedigend naar me. Ook dit vond ik prettig. Verderop in de gang, los van de groep, stond Nathaniel tegen de muur geleund. Ik voelde zijn blik scherp op me rusten en kreeg weer dat tweestrijdige gevoel in mijn buik. Aan de ene kant was het gevaarlijk dat ik was gevonden door deze Servent. Hij kon zonder ook maar een keer met zijn ogen te knipperen mijn locatie doorgeven en dan zou ik misschien niet meer op tijd wegkomen voor de anderen hier zouden arriveren. Ik zou dan natuurlijk alsnog kunnen vertrekken en laten merken dat het me niets kon schelen, maar het bracht gewoonweg teveel complicaties met zich mee. Maar aan de andere kant was het overduidelijk dat ik hulp nodig had. Ik kon ieder moment weer controle verliezen en dan kon ik iemand uit mijn eigen kringen heel goed gebruiken. Het was duidelijk geworden dat alleen zulk soort mensen me konden helpen.
Daarom hadden we gisteren gepraat en ik had besloten hem in mijn omgeving toe te laten, op voorwaarde dat ik hem zonder blikken of blozen zou vermoorden wanneer hij me verraadde. Die opmerking had hem even doen sidderen en dat was voor mij genoeg geweest om me erbij neer te leggen. Hij wist wie ik was, wist wat ik kon en had daardoor zelf de conclusie getrokken dat ik iemand heel onaangenaam tot zijn einde kon laten komen. Nu nog hopen dat ik dat niet daadwerkelijk hoefde te doen. Niet omdat ik bang was het te doen, of erna schuld zou voelen. Nee niets van dat. Als ik hem met rede moest vermoorden, wist de rest toch nog waar ik was.
Ik had nog nooit zo erg naar de goedkeuring en liefde van iemand verlangd als die van Draco. Dat ik dat alles ook van hem kreeg maakte dat ik mijn hatelijke gevoelens zowaar even kon vergeten. We liepen de gang van het lokaal in en toen ik onze klasgenoten zag kreeg ik het benauwd en wurmde mijn hand uit die van Draco. Hij keek me even aan maar leek er toen vrede mee te hebben en knikte bemoedigend naar me. Ook dit vond ik prettig. Verderop in de gang, los van de groep, stond Nathaniel tegen de muur geleund. Ik voelde zijn blik scherp op me rusten en kreeg weer dat tweestrijdige gevoel in mijn buik. Aan de ene kant was het gevaarlijk dat ik was gevonden door deze Servent. Hij kon zonder ook maar een keer met zijn ogen te knipperen mijn locatie doorgeven en dan zou ik misschien niet meer op tijd wegkomen voor de anderen hier zouden arriveren. Ik zou dan natuurlijk alsnog kunnen vertrekken en laten merken dat het me niets kon schelen, maar het bracht gewoonweg teveel complicaties met zich mee. Maar aan de andere kant was het overduidelijk dat ik hulp nodig had. Ik kon ieder moment weer controle verliezen en dan kon ik iemand uit mijn eigen kringen heel goed gebruiken. Het was duidelijk geworden dat alleen zulk soort mensen me konden helpen.
Daarom hadden we gisteren gepraat en ik had besloten hem in mijn omgeving toe te laten, op voorwaarde dat ik hem zonder blikken of blozen zou vermoorden wanneer hij me verraadde. Die opmerking had hem even doen sidderen en dat was voor mij genoeg geweest om me erbij neer te leggen. Hij wist wie ik was, wist wat ik kon en had daardoor zelf de conclusie getrokken dat ik iemand heel onaangenaam tot zijn einde kon laten komen. Nu nog hopen dat ik dat niet daadwerkelijk hoefde te doen. Niet omdat ik bang was het te doen, of erna schuld zou voelen. Nee niets van dat. Als ik hem met rede moest vermoorden, wist de rest toch nog waar ik was.
Hier nog een hoofdstukje omdat ik super blij ben met mijn vierde plaatsje in de topThanks
Reageer (7)
Je staat op drie! (:
1 decennium geledenSnel verder
Xoxo
Ehm, vierde plaats. Op naar een mensen, daar hoort hij thuis,
1 decennium geleden