I blame you!

Ik liep langzaam naar Robin in de hoop dat hij lag te slapen of een grapje uit haalde. langzaam liet ik mezelf op de grond zakken om hem aan te kijken maar zijn ogen waren dicht. 'R-Robin?' vroeg ik zachtjes maar antwoord kreeg ik niet. hij bleef stil liggen met zijn ogen dicht. 'Robin antwoord alsjeblieft!!' probeerde ik nog eens. de tranen kwamen al op terwijl jack naast me kwam zitten.

ik rende zo snel mogelijk naar de buren die meteen te hulp schoten. ze spande de paarden vor en reden Jack, Robin en mij naar de spoedeisende hulp terwijl Mary en Toby bij Sanne aan het spelen waren. (sanne kennen ze van het rondje lopen in het park.

op de spoedeisende hulp kwamen de artsen pas na een half uur naar me toe en vroegen wat er was (-.-'). 'Mijn kleine broertje is bewusteloos.' riep ik zowat uit.
'O... loop maar even mee dan.' zei een zuster tegen me. ze legde Robin op een brancard en reden hem naar een kamer. hij wer meteen aan de beademing gelegd.

de arts zei dat we naar huis moesten gaan en gaf ons op een briefje de bezoekers uren.
'en toch denk ik dat het door die prothese komt...' zei Jack. 'de hygiëne is ver te zoeken in 1888.' vervolgde ik.