Foto bij Eighty-five.

Sorry dat het zolang duurde! Zit een lang verhaal aan vast, maar het komt erop neer dat ik met een vriendin van laptop moest ruilen om iets voorelkaar te krijgen voor school, waardoor ik mijn verhaal niet had en eerst ook geen internet omdat ik de internetsleutel kwijt was. Maar goed, die ik heb ik nu weer ;D

Niall's pov.

Ik staar wezenloos uit het raam, terwijl een nieuwe traan over mijn wang rolt. Dat had ik kunnen zijn. Ik besef nu pas hoe dom ik ben geweest, en hoe vreselijk Harry en de rest zich wel neit gevoeld moeten hebben. Ik pak de vingers van mijn slechte hand beet en speel er een beetje mee, zonder te kijken. Mijn blik nog steeds naar buiten gericht, alsof Ellis elk moment nog binnen kan komen. "I promised you..." fluister ik zachtjes. "I promised we'd both get out of here, walking." er wordt een hand op mijn schouder gelegd. Ik kijk echter niet op of om, maar blijf uit het raam staren. Waar het daarnet nog droog was tikt de regen nu zachtjes tegen de grond. "I just don't get it!" snik ik, meer tegen mezelf dan tegen degene die zijn hand op mijn schouder had gelegd. "No one gets it, Nialler. No one." ik herken de hese stem van Harry. Hij laat mijn schouder los om er een stoel bij te pakken en komt bij me zitten. "Amanda called me..." verklaart hij. Ik knik als bevestiging dat ik hem heb gehoord, maar blijf zwijgen. Hij slaat zijn armen om me heen en trekt me tegen zich aan. Het lijkt alsof we uren zo blijven zitten, samen starend naar de regen die buiten tegen het raam tikt. Tot Amanda ons stoort.
"Eh, guys? It's time to go. Niall, if you want to visit Ellis' parents: here's the address." zegt ze, terwijl ze mee een papiertje in mijn hand drukt. Ik knik en laat me naar buiten rijden door Harry, nog steeds niet in staat om iets uit te brengen. Als we uiteindelijk in de auto zitten begint Harry nog niet te rijden. Hij tikt met zijn vingers op het stuur, iets wat hij vaak doet als hij nerveus is. "Do you want to go to his parents?" vraagt hij uiteindelijk. Ik knik. "Please Niall, you haven't talked to me since I came here..." zegt hij zacht, en licht wanhopig. "I'm sorry..." fluister ik. "It's all my fault." ik begin op nieuw weer te snikken. Snel slaat hij zijn armen weer om me heen. "No, it's not. How can it be your fault? You did the right thing. You asked him to come over and hang out with us, because you noticed he didn't had much friends." sust hij me. Fuck. Dat is het natuurlijk. Hoe kon ik zo stom zijn?

Reageer (7)

  • SCORPlO

    (huil) poor Ellis and poor Nialler );

    1 decennium geleden
  • S_tyles

    Mooi!<3

    1 decennium geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen