De broeders en de wederhelft

Lang geleden, hier ergens in het land, regeerde er een machtig broederpaar.
De ene broer -Samuelus genaamd- was vriendelijk en genoot veel respect onder de bevolking terwijl zijn broer Triantus niets moest hebben van de bevolking en hij zag de inwoners als mieren onder hun rigiem.
Ondanks deze twee totaal verschillende karakters hielden de broers toch veel van elkaar.

Op een dag bedacht Samuelus een plan.
,,mijn broer kijkt nu eenzaam en ongelukkig, ik zal hem zijn wederhelft schenken.”
Met dat in zijn gedachten reisde Samuelus een week het land door, maar hij kon geen vrouw vinden die goed genoeg was voor zijn broer.
Verdrietig kwam hij terug in het kasteel en Triantus had een uitgebreid feestmaal voor hem neergezet.
,,broer Samuelus, heb je gevonden wat je zocht?”
Samuelus schudde zijn hoofd en begon te eten.
,,alleen maar stof op het pad voor me.”
De volgende week ging Samuelus weer op stap om te kijken of hij nu meer geluk had.
Maar ook aan het einde van die week kwam hij zonder de wederhelft voor zijn broer Triantus terug.
Tijdens het avondmaal vroeg zijn broer weer.
,,broer Samuelus, heb je gevonden wat je zocht?”
Maar die schudde weer zijn hoofd.
,,alleen maar stof op het pad voor me.”
De week daarna was hetzelfde, en de week daarna en de week daarna.
Hij doorzocht elke hoek van het land, ging bij elke edelman langs en soms zelfs bij de boeren,Maar elke keer kwam hij met hetzelfde antwoord thuis.
,,alleen maar stof op het pad voor me.”

Vlak voordat Samuelus weer wou vertrekken begon het hevig te stormen, dikke druppels kwamen uit de lucht vallen en maakten het onmogelijk om te reizen.
Net toen de broers klaar waren met eten werd er bij de grote poortdeuren aangeklopt.
Samuelus deed de deur open en onthulde daar een gedaante in een lange kap.
,,waardige heer, ik ben doorweekt en ik ben al mijn spullen verloren in de storm, zou ik mezelf alstublieft mogen opdrogen in uw prachtige kasteel?”de stem was zacht en lieflijk.
Een meisje.
Samuelus die meteen was gevallen voor de stem van het meisje stemde in en liet haar erlangs en wees haar de weg naar een kamer waar ze zich kon opfrissen.

Heel toevallig liep Trianus door de hallen te ijsberen over een nieuw oorlogswerktuig toen hij het meisje zag, ze had zich omgekleed en droeg nu een simpele jurk die ze van de keukenhulp had gekregen met de mededeling dat die van de moeder van de broers was geweest.
Ondanks zijn donkere karakter werd hij direct verliefd op het meisje met haar lange rode haren tot aan het einde van haar rug.
Het meisje werd wederzijds ook verliefd op Trianus, doordat ze tot diep in zijn ziel kon kijken, waar ze een vreedzame, eerlijke en liefdevolle man aantrof.
Voor het eerst in zijn leven, moest hij echt lachen.
Samen liepen ze naar de ontvangszaal, waar Samuelus stond te wachten.
Ook hij viel voor het meisje, maar de glimlach op het gezicht van zijn broer was niet te missen.
,,eindelijk heb je dan mijn wederhelft gevonden, mijn broer.”
Samuelus, die het meisje eigenlijk liever voor zichzelf wou lachte wrong naar zijn broer.
,,ik heb mijn woord gehouden, wees gelukkig jullie twee.”
En dat deden ze, nog geen week later trouwden Trianus en het meisje –dat naar verluit Eolyna heette- en nu de duistere broer geen wreedheid meer kende, werd het land geregeerd onder andere omstandigheden.
Trianus steeg in aanzien door de aanwezigheid van zijn dierbare wederhelft Eolyna en ze waren gelukkig samen.
Maar bij de lichtere broer Samuelus begon de jaloesie en haat jegens Eolyna en Trianus toe te nemen.
,,als Trianus die dag niet in de gangen was geweest, was ze nu de mijne.”
Hij beraamde een plannetje.
Diep in de nacht sloop hij naar de slaapkamer van zijn broer en zijn geheime liefde en sneed diens keel door met één enkele haal.

De volgende ochtend toen Eolyna wakker werd, ontdekte ze haar dode echtgenoot.
Snikkend kwam ze bij Samuelus.
,,dierbare broeder van mijn dode man, hoe heeft dit kunnen gebeuren.”
Samuel, die niets meer wist uit te brengen toen hij zag hoe ongelukkig ze was biechtte alles eerlijk op.
,,liefste vrouwe, uit jaloesie heb ik hem vermoord.”
Eolyna moest nog harder huilen en rende weer terug naar haar dode man.
Die avond vond Samuelus haar, ze lag over het lichaam van haar man heen.
Dood, zelfmoord gepleegt met een mes in haar hart.
Samuelus, aangeslagen door de dood van zijn geheime liefde, kwijnde weg in de duisternis.
Hij reisde het hele land door op zoek naar een dodenbezweerder om haar weer tot leven te wekken, maar hij kon niemand vinden of ze weigerden hem dienst, want ieder had het verhaal gehoord over wat hij met zijn eindelijk gelukkige broer had gedaan.
Uiterst verdrietig keerde hij terug naar het kasteel, waar hij de kisten van zijn broer en diens geliefde nog had staan en liet zich naast de kist van Eolyna neer vallen.
,,oh mijn lieve vrouwe, nooit zal ik meer boeten.”
En met die woorden stak ook hij een dolk in zijn hart om naast het dode lichaam van de vrouw die hem niet liefhad neer te vallen.