19.

      De volgende ochtend was geweldig. Ik kon eindelijk uitslapen zonder dat daar consequenties op stonden, want het was zaterdag en we hoefden niet naar de les. Pas om tien uur opende ik mijn ogen voor het eerst. De zon scheen in mijn ogen, vertelde me dat het al later dan normaal was en liet me mijn ogen genietend weer sluiten. Ik dommelde weer in.
      Om elf uur werd ik opnieuw wakker. Een hand op mijn schouder schudde me door elkaar. 'Pip, wordt wakker!' Ik kreunde en probeerde de hand van me af te schudden, maar faalde jammerlijk. 'Zeg, je kunt ook overdrijven, hoor.' De stem van Sarah klonk niet bepaald blij, waardoor ik al helemaal in mijn droom weg zou willen kruipen. Pas toen ik merkte dat ik echt niet van haar af kon komen opende ik mijn ogen.
      'Eindelijk,' zuchtte ze, en ze rolde met haar ogen. 'Doornroosje is ook weer onder ons, hoor. Ik vreesde even dat je helemaal niet meer wakker zou worden, want we hebben helaas geen prinsen hier op school.'
      Ze moest eens weten hoe ironisch die titel eigenlijk was...
      Ik zuchtte en wreef in mijn ogen. 'Alles beter dan de boze heks.'
      Sarah lachte kwaadaardig, alsof ze mijn belediging eer aan probeerde te doen, en trok met één ruk mijn dekbed van me af. 'Dat had je niet moeten zeggen!'
      Het was snikheet in de kamer, dus eigenlijk had ze me een dienst bewezen. Zuchtend kwam ik overeind en ging op de rand van het bed zitten. 'Zeg, waarom hebben jullie me eigenlijk uit dromeland weggerukt?'
      Dat was het moment waarop Hannah in actie kwam. Ze had iets anders aan dan het gebruikelijke uniform en was bezig om haar haren in te vlechten. Het waren één van de eerste woorden die ik haar mond hoorde verlaten. 'Het is zaterdag, dus er is een hockeywedstrijd.'
      Dat leek me een goede reden, en ik begreep ook ineens de kleren die ze droeg. Ik haalde diep adem, bleef nog even lui op de rand van mijn bed zitten en stond toen op om me klaar te maken. 'En jij doet mee, of niet?'
      Hannah knikte en begon haar sokken goed te doen. Ik vond het niets voor haar om heel fanatiek bezig te zijn, omdat ze zo in haar schulp zat. Maar misschien kwamen er tijdens het sporten eigenschappen naar buiten die normaal heel goed opgeborgen zaten. Ik was in ieder geval benieuwd naar het niveau van het spel; aangezien er op gras gespeeld werd had ik er eerlijk gezegd niet echt hoge verwachtingen van.
      'Moeten we vandaag eigenlijk ook een uniform aan, of hoeft dat nu niet?'
      Jasmin kreeg een grijns op haar gezicht. Ik kon eigenlijk aan haar fleurige kleding het antwoord al zien. 'Gelukkig niet! De zaterdag en zondag zijn altijd de momenten om je zo mooi mogelijk aan te kleden. Wacht, ik zal wel even in je kast kijken, aangezien jij er nog niet echt uitziet alsof je in staat bent om iets leuks te bedenken...' Ze vloog richting de grote kast en trok mijn deel open. Blijkbaar was Jasmin een echt mode-meisje en dat had ik eigenlijk niet echt van haar verwacht.
      Ik strompelde de badkamer in en waste mijn gezicht. Het koude water maakte me meteen een stuk wakkerder en meer bewust van de wereld. De spiegel vertelde me dat ik diepe wallen onder mijn ogen had en dat mijn huid een nog blekere tint gekregen had. Het was geen leuk nieuws; ik sloot snel mijn ogen en draaide me om.
      Jasmin kwam de kamer binnenlopen. Ze had een jurkje en een riempje in haar handen en steeg bijna op van enthousiasme. 'Wat heb jij een matige kledingverzameling zeg... Gelukkig vond ik dit. Trek het aan!'
      Ik deed alsof ik haar belediging niet had gehoord, want ik wist dat ze het niet gemeen bedoelde, en nam het setje in haar handen aan. Na tien minuten had ik me aangekleed en geprobeerd mijn hoofd met een beetje mascara toonbaar te maken, maar echt succes had ik niet. Tenslotte gaf ik het op, ik vond het verschrikkelijk om nog langer in de spiegel te moeten kijken. Vanuit de kamer klonk gegiechel, Sarah was overduidelijk in een grappige bui. Met een zucht besloot ik me bij het gezelschap te voegen en stapte de kamer in.
      Even later zaten we te ontbijten. Het viel me op dat Hannah wel heel weinig op haar bord had liggen. Ze schoof met haar vork een paar stukjes scrambled egg en spek op elkaar en maakte er een rolletje van, maar deed geen aanstalten om het op te eten. Ik kon me natuurlijk vergissen, maar dat leek me een teken van zenuwen.
      'Is het een belangrijke wedstrijd?'
      Hannah verslikte zich en nam een slok water. Jasmin gaf in haar plaats antwoord. 'We moeten tegen een andere school uit Londen, dus in zekere zin hangt er veel vanaf.'
      Ik grinnikte. 'Die rivaliteit kenden we thuis ook...' Alleen niet met sport, want in Nederland heb je nou eenmaal niet zo vaak sportwedstrijden tussen scholen. Nee, de school bij ons om de hoek had dikwijls moeten lijden onder de streken van onze jongens. Omgekeerd waren zij ook nogal heftig tekeer gegaan, dus zielig was het niet.