040.

“Hellooooooooooooo this is louisssss” roept hij vrolijk door de telefoon waardoor ik stiekem een glimlachje niet kan onderdrukken. “Nee, dat klopt, ja, uhuh” geïrriteerd kijk ik naar Louis, ik wil weten wat er gezegd wordt. “Ja, ik heb je nummer een soort van gekregen van Isa” zegt hij twijfelend. Het blijft een tijdje stil aan de andere kant en hij loopt naar de keuken toe. Onder het lopen hoor ik hem nog zachtjes over mij praten en ik besluit me er maar bij neer te leggen dat ik morgen naar Cherry Tree ga. Ik word al zenuwachtig bij het idee en ik hoop dat er niet te veel fotograven zijn. Terwijl ik daar aan denk bedenk ik me dat ik eigenlijk bijna niks van de jongens weet, ik weet dat ze beroemd zijn en samen een boyband vormen. Maar hoe hun muziek klinkt en hoe bekend ze zijn, daar heb ik geen idee van Hoe bekend zijn jullie eigenlijk? stuur ik. De jongens kijken elkaar twijfelend aan “een soort van wereldberoemd?” zegt Liam uiteindelijk. Mijn ogen worden groot en mijn mond valt open. Dat betekend vast dat er nu miljoenen meisjes op de wereld zijn die jaloers zijn op mij en eigenlijk kan ik ze ook geen ongelijk geven. De jongens zijn nou niet bepaald lelijk ofzo. hoe kom ik dan morgen onopvallend buiten? typ ik in paniek. Mijn hoofd laat ik in mijn handen zakken in de hoop dat ik mezelf zo een beetje kan kalmeren. 

Morgen is al een moeilijke dag zonder dat ik er iets voor zou hoeven te doen, nu slepen de jongens me ook nog naar een concert en vertellen ze doodleuk dat ze wereldberoemd zijn. Dit betekend natuurlijk dat er constant en overal paparazzi rondhangt. Ongelovig schud ik mijn hoofd en de herinneringen van de pers in Nederland komen weer terug. De kamer begint te draaien, het lijkt alsof iemand mijn keel dicht knijpt waardoor ik met moeite naar lucht hap. Mijn hart gaat als een gek te keer ,krampachtig knijp ik mijn ogen dicht en ik probeer aan andere dingen te denken. Alles behalve de nare herinneringen uit Nederland. Blijkbaar is mijn angst aanval niet onopgemerkt gebleven, op de achtergrond hoor ik hoe de jongens ook in paniek raken en niet weten wat ze moeten doen. Dit zorgt er niet bepaald voor dat ik rustiger word. Ik hoor voetstappen en voel hoe twee handen mijn armen vastpakken en onder mijn hoofd vandaan halen. Zachtjes word ik opgetild en ik voel hoe ik bij iemand op schoot terecht kom. Een hand streelt zachtjes over mijn rug en mijn hoofd wordt tegen zijn borstkas gedrukt “luister naar mijn ademhaling en probeer het te kopiëren” fluistert hij terwijl hij me zachtjes heen en weer wiegt en een liedje begint te neuriën. Door het Ierse accent hoorde ik meteen dat het Niall was, misschien wel de laatste persoon die ik had verwacht. Na een paar minuten heb ik mijn ademhaling weer onder controle en lig ik voor me uit te staren in Niall zijn armen. “wow, hoe deed je dat” fluistert Harry verbaasd, ik voel hoe Niall zijn schouders ophaalt “vroeger had ik een vriendin die ook wel eens van die aanvallen kreeg en na een tijdje kwam ik er achter hoe ik haar rustig kon krijgen. Het leek me niet meer dan logisch om het ook bij Isa te proberen” zegt hij zachtjes terwijl hij me nog steeds heen en weer wiegt. 

“ik heb een extra kaartje gekregen en morgen middag gaan we naar hun hotel toe om samen te lunchen” roept Louis vrolijk die nietsvermoedend uit de keuken komt lopen. Bij het horen van die woorden span ik al mijn spieren aan en Niall trekt me meteen weer steviger tegen hem aan terwijl hij weer begint te neuriën. “wat heb ik fout gedaan? Heb ik iets gemist?" hoor ik Louis zachtjes en bezorgd vragen.