Slaap en Dromen

Terwijl het bewustzijn afzinkt naar diepe troggen verlaat het laatste restje licht haar kamer.
Elenora is alleen, in een vreemde stad, met slechts gedachtes als metgezellen. Vreemde, woekerende gedachtes. Herinneringen van weken geleden beginnen op te drijven. Hoe het vroeger was, toen alles nog normaal was, of redelijk rustig. Niets in haar leven was normaal verlopen. Haar ouders waren beide overleden en ze woonde bij haar tante. Tot enige dagen geleden. Halsoverkop was zij vertrokken en het hele koninkrijk had naar haar gezocht. Ze moest zich verstoppen, diep in het woud. Overleven op slechts enkele besjes die groeiden tussen de brandnetels. Voor paddestoelen en noten was het te vroeg in het jaar en vuur was te moeilijk te maken. Daarbij zou vuur haar locatie kunnen verraden. Koninklijke soldaten zouden haar zo kunnen opsporen, dan.
Niemand geloofde in haar onschuld. Haar aanwezigheid werd altijd met dood gevolgd. Het kon gewoon geen toeval zijn; zij moest een heks zijn. Als zij zou sterven, zou dat talloze levens beschermen. Het was voor ieders bestwil dat zij zo snel mogelijk ter dood veroordeeld werd.
Dat idee werd slechts bevestigd toen de koning ziek raakte...
En terwijl zij bessen verzamelde in de bossen hoorde zij een stem. Een stem die keihard riep "Daar is zij!". Paarden galloppeerden op haar af...
De schemer was al ver gevorderd, de soldaten waren afgeschud. Hijgend rende zij door het bos totdat zij plotseling struikelde en viel. Met een harde klap viel zij op de grond.
Elenora schiet overeind. Over haar heen ligt een warme deken. In een straaltje maanlicht lag wat eten. Opgelucht zucht ze wanneer ze zich beseft waar zij is. Ze neemt een slok water voordat zij aan de maaltijd begint. Het eten is al afgekoeld, Merlin moet het hebben neergelegd terwijl zij al sliep, en vervolgens stilletjes de kamer zijn uitgeslopen zonder haar te wekken.