Chapter Two

Een knal en geschreeuw. Vrijwel meteen zat ik rechtop in bed en keek rond. '...meisje binnen Hogwarts te halen, wat denkt die reus wel niet!' Voor ik iets doen kon, werd het gordijn rond mijn bed opengetrokken en stond er een man met zwart vet haar en een haakneus. 'Jij, wat is je naam?' vroeg hij onvriendelijk, en je voelde hoe de tranen zich begonnen te vormen. 'Ik weet het niet meneer,' zei je zachtjes en wende je blik af. Je durfde niet naar deze man te kijken, Hagrid was vriendelijk geweest, en deze man straalde enkel haat en nijd uit. 'Severus Snape!' Je keek op naar de schreeuwende en woedende Madame Pomfrey. 'Hoe durf je mijn patiënten lastig te vallen en zo naar binnen te stormen!' De man, die dus Severus Snape heette draaide zich om. 'Poppy, ze hoort niet in de school. Ze is hier geen leerling en,' hij stopte even om zich om te draaien en keek je hatelijk aan, alsof je hem iets gedaan had, '...en misschien is ze wel een spion.' Zei die terwijl zijn donkere zwarte ogen de jouwe door boorden. 'Als ik, zoals u zegt een spion was zou ik dan niet door de school heen willen lopen en een valse identiteit hebben?' Het was niet bedoeld om brutaal te zijn, en ik sloeg dus ook direct mijn hand voor mijn mond. 'Het spijt me,' mompelde ik zachtjes. 'Severus, nu is het genoeg! Dit meisje is in de war en ik wil dat je vertrekt.' 'Ah, Poppy, ik denk dat het beter is dat we onze Severus dit meisje laten controleren nadat, natuurlijk, Remus het geprobeerd heeft,' zei een nieuwe stem van de verte. Enkele seconden daarna kwam er een man met een lange zilvergrijze baard, een rond brilletje en twinkelende blauwe ogen in het zicht met daar achter een man met een gezicht vol littekens, bruin haar met duidelijk grijze plukken zichtbaar, beide lachte vriendelijk naar me, anders dan die Severus Snape die nog steeds met haat en nijd naar me keek. 'Severus, heb jij het drankje gemaakt waar Poppy om vroeg?' Vroeg de man met de lange baard en Severus Snape knikte. 'Mooi. Ow ja, vergeten. Ik ben Dumbledore en dit is Remus Lupin,' zei die wijzend naar zichzelf en de man naast zich. Ik knikte. 'Ik zou mijn naam zeggen, als ik hem wist,' zei ik droevig en hij knikte. 'Alles op z'n tijd.' Ik deed een poging om even te glimlachen, iets wat wel redelijk ging. 'Maar goed, Severus is dit drankje gereed?' Hij knikte. 'Ik zal het halen,' zei die zacht en liep daarna weg waarna Remus Lupin naar voren stapte met zijn toverstok in de hand. 'Ik moet een paar dingen testen, hier voel je niks van dus maak je geen zorgen,' zei die vriendelijk en ik knikte enkel. Hij hief zijn stok en bewoog zijn lippen, maar zei niks terwijl die zijn stok over je hele lichaam bewoog. Toen die bij mijn buik aangekomen was, kwam er een stekende pijn aanzetten en schreeuwde ik van de pijn, onmiddellijk hield die ermee op, maar de pijn bleef. Ik drukte met mijn handen op de plek waar het pijn deed kromp ineen, nog steeds schreeuwend van de pijn. Madame Pomfrey rende naar haar kantoor en kwam terug met een pil die ze in mijn mond stopte. Ik probeerde te slikken, maar het lukte niet. Ze probeerde het nog eens, en met moeite kreeg ik de pil binnen en de pijn werd meteen minder en mijn lichaam begon zich weer te ontspannen. Remus Lupin, die nog steeds aan het bed stond, hing met zijn handen boven mijn buik. 'Mag ik?' Ik knikte en hij tilde mijn shirt op en meteen was zichtbaar wat er was. Ik had een enorme open wond op mijn buik. 'Heb je dit nooit gemerkt?' vroeg die, toen hij mijn shirt weer terug legde. 'Het was er niet, soms had ik daar kramp maar ik dacht dat die kramp van de honger kwam aangezien ik niet veel besjes kon eten.' Hij leek te schrikken en wenkte zich tot Dumbledore. 'We moeten Hagrid alle bessensoorten die in het bos groeien laten verzamelen, en dan moet het meisje aanwijzen welke het is en laat Snape drankjes maken voor alle mogelijke vergiftige besjes.' Dumbledore knikte en liep haastig weg. 'Meneer,' zei ik zacht tegen Remus Lupin die nu als enige nog aan mijn bed stond. Hij keek me vragend aan. 'Ik heb verschillende soorten bessen gegeten, is dat wat die plek veroorzaakt heeft?' 'We kunnen niks zeker weten tot Snape de drankjes heeft gemaakt. En noem me maar Remus.' Ik knikte en zag hoe Madame Pomfrey terug kwam met spullen. 'Jij moet even weg,' zei ze tegen Remus die opstond en buiten het gordijn stapte. Madame Pomfrey deed met magie wat op de wond, en voor ik het wist schreeuwde ik weer van de pijn. Zonder te wachten stormde Remus weer naar binnen. 'Madame Pomfrey, dit komt niet van besjes, dit is duistere magie. Stuur een Patronus naar Dumbledore en Snape dat ze meteen moeten komen!' Ze knikte en rende haastig weg, terwijl Remus weer zo'n pil bij me naar binnen deed, alleen deze keer werd de pijn er erger van. Hij begon allemaal spreuken te schreeuwen, en voor ik het wist werd alles om me heen zwart.