Goodbye

Lizzy’s pov
De zon begon onder te gaan en kleurde de lucht prachtig roze en paars terwijl in Rio de lichtjes aan gingen. Ik stond helemaal aan de achterkant van het schip dat ons naar het vasteland moest brengen, en probeerde afscheid te nemen van mijn thuis. Ik wist dat ik nooit meer door de gezellige straatjes zou slenteren, of feestjes zou hebben, of zou surfen of zonnen op het strand, of… Ik zou naar het capitool gaan en meedoen aan de hunger games. Ik had besloten dat ik er alles aan zou doen om Rafi te doen winnen. Ik wou dat hij zou terugkeren naar hier. Ik wist wel dat hij nooit meer hetzelfde leventje zou terugkrijgen maar hij zou leven en dat was voor mij het allerbelangrijkste. Mijn beste vriend zou winnen daar mochten ze in het capitool zeker van zijn. Ik liet mijn gedachten de vrije loop terwijl ik genoot van het zuiderse briesje dat met mijn haar speelde. Dit was mijn laatste moment van vrijheid besefte ik plots en dat kon ik maar moeilijk aanvaarden. Toen Rio niet meer was dan een stipje in de verte keerde ik me eindelijk om en liep ik langzaam en muimerend naar de voorkant van het schip om te kijken of Panem nog niet in zicht kwam. We zouden aanmeren in disctrict 4 en van daaruit de trein nemen naar het capitool. De wind hier was vergeleken met daarnet ijskoud en ik had er spijt van dat ik vestje had aangedaan, maar ik wilde nu niet naar binnen gaan om er één te gaan halen. Ik zou ongetwijfeld Paulo tegen het lijf lopen en die zou zeggen dat ik moest komen kijken naar de andere reapings. Ik sloeg dus maar mijn armen om me heen en probeerde niet te klappertanden. Plots voelde ik hoe een jasje om mijn schouders werd gelegd en toen ik me verbaasd omdraaide zag ik Rafi staan. “hey”, zei hij. “hey”, antwoorde ik terug. Voor een tijdje bleven we gewoon zwijgend naast elkaar staan, starend in de verte. “ik heb eens nagedacht”, begon hij,” ik denk niet dat het veel nut heeft als we de hele tijd zo depri blijven doen, daar trekken we sowieso niet veel sponsers mee. Maar ik dacht als we ze nu gewoon eens laten zien van welk materiaal die van 14 zijn gemaakt, als we nu gewoon eens vergeten wat ons te wachten staat en genieten van de tijd die ons nog rest en gewoon onszelf zijn.” Dit moest ik even laten bezinken, zo had ik het nog niet bekeken. Ik wist dat hij gelijk had, maar was het echt beter om te doen alsof er niets aan de hand was? Oké , om echt eerlijk te zijn was ik het al lang beu om zo negatief te doen, maar op te een of andere manier leek het gewoon verkeerd om nu vrolijk te doen. Maar nu Rafi er ook zo over dacht… ‘wat denk je? ‘ voegde hij er met een grijns aan toe. Meer overtuiging had ik niet meer nodig. ‘we doen het!’, grijnsde ik terug en we deden onze handklap, die we jaren geleden in het uitgestrekte regenwoud rond Rio hadden uitgevonden.