Living forever 10.4

Tom

Was ik dood aan het gaan? Vroeg ik me af. Oké ik moet toegeven dat is een behoorlijk gekke vraag voor iemand die al zo’n 470 jaar dood is. De pijn verergerde per minuut en het leek steeds stiller om mij heen te worden.
Ik wilde zuchten en me om draaien iets wat belemmerd werd door mijn ketenen. Ik begon te zweten en de zuurstof in de kist was al even op. Het was niet dodelijk, maar mijn keel begon droog te worden en ik kreeg een gek gevoel in mijn longen.
Gek genoeg besefte ik ineens dat ik huilde. Dat ergerde me, aangezien ik geen zoutwater huil. Ik huil bloed. Mijn ogen begonnen te branden en ik voelde het bloed over mijn wangen stromen.
Meteen zag ik de beelden die ik niet wilde zien. Het waren de gezichten, de geesten, de verminkte lijken van mijn slachtoffers. Ik beet hart op het bit in mijn mond, maar de muilkorf weerhield me er grotendeels van. De pijn in mijn borst werd groter.
Zou een weerwolf bijt zo voelen? Vroeg ik mezelf even af. Meteen vervloekte ik mezelf. Ik wilde schreeuwen: laat me sterven! Laat me eindelijk eens goed dood gaan! Laat me verdrinken in mijn eigenbloed tranen! Laat me stikken in dit bit! Verbrand me verdomme levend! Steek een staak in mijn hart, maar laat me alsjeblieft niet nog iemand vermoorden. Laat me alsjeblieft geen monster meer zijn. Stuur me gewoon weg naar de krotten van de hel, laat me gemarteld worden om de slachtoffers die ik gemaakt heb. Laat me gemarteld worden om wat ik ben. Laat me gemarteld worden omdat ik geen ziel heb. Maar alsjeblieft, alsje-alsjeblieft laat me nooit meer iemand vermoorden.
Het bleef doodstil. Mijn verdriet en mijn wroeging werd in een klap omgezet in woede. Waarom ging ik niet dood? Laat me gewoon dood gaan? Ik begon woedend te bewegen, me te verzetten tegen het zilver dat me hier hield. De ketenen sneden in mijn huid, maar ik stopte niet. Ik bleef vechten, maar het leek alleen alsof de ketenen strakker gingen zitten. Uiteindelijk gaf ik het op. Ik legde mijn hoofd neer op de bodem van de kist. Het bleef stil en de stilte maakte me bang.
Waar waren Max, Nathan, Siva en Jay. Hadden ze me hier alleen achter gelaten? Vonden ze het wel grappig dat ik hier lag? Wisten ze niet dat ik hier lag? De laatste vraag zette ik meteen uit mijn gedachte, want ik had Nathan gehoord en waarschijnlijk ook Max.
Ze zouden mij hier uit halen, dat wist ik zeker. Maar wat was die aardbeving? Waarom leek het even alsof het huis instortte? Had ik me dat verbeeld?
Toen hoorde ik een kreet. Een kreet die door merg en been ging en even wist ik het zeker. Ik hoorde de doodskreet van de laatste elf.

Een reactie over het verhaal graag. Ik weet nog niet precies waar ik heen wil gaan en sta open voor inbreng of ideeën. Ik zit er over te denken om er een nieuwe personage er in te stoppen. We hebben Lupe natuurlijk al, het mysterieuze meisje dat Siva gered heeft. Misschien dat Max ook een leuk meisje tegen moet komen?