APWBP Boek 1 Hoofdstuk 2 deel 4

Foppe had inderdaad goed zijn best gedaan om de school in puin te leggen. Nu ja, met wat toverkunst was dat snel weer opgeruimd, hoewel ik uiteindelijk toch een hele dag nodig had. Zweinstein was natuurlijk ook behoorlijk groot. Intussen maakte ik ook met alle aanwezige spoken nog een praatje, en ook enkele schilderijen: Hendrik kwam nog eens langs, de Bloederige Baron, die nog steeds zijn naam weigerde te zeggen. Net als de Dikke Monnik, die namen onbelangrijk vond. Ook met Jenny maakte ik nog een praatje, en met professor Kist. Verder praatte ik ook met de Dikke Dame, en haar vriendin Beatrijs die op bezoek was. Ook heer Palagon eiste mijn aandacht even op.

De volgende ochtend sliep ik best lang. Nu ja, geen probleem, Zweinstein was immers van mij alleen in de vakantie. De eerste maand althans. Maar tegen 11 uur besloot ik dat ik toch moest opstaan. Zoals altijd in de vakantie ging ik naar de keuken om te ontbijten, in plaats van alleen te zitten in de grote zaal. De huiselven kwamen meteen toegesneld.
“Wat wilt hebben, meneer?”
“Kunnen we iets voor u doen?”
“Heeft u honger?”
“Ik kan wel een ontbijtje gebruiken”, glimlachte ik. Meteen gingen ze aan het werk, en niet veel later stond er een heerlijk ontbijt klaar. Ik moest toegeven dat ik dat had gemist. Niet dat Engelberts vrouw een slechte kokkin was, zeker niet, maar het was natuurlijk nooit zo uitgebreid als op Zweinstein. Ik at zoveel dat ik die middag niet meer zou hoeven eten.
“Bedankt, het was heerlijk”, zei ik toen ik klaar was.
“Graag gedaan, meneer.”
“Kunnen we nog iets voor u doen, meneer?”
“Nee, dank jullie wel”, zei ik. “Ik laat het wel weten als ik nog iets nodig heb.” Ik stond op en liep de keuken uit.