|| 2.2 || Prepare to be perfect.

Toen Joany op school aankwam wees niks erop dat zij familie was van de charmante, elegante Sabrina waar iedereen tegenop keek.
Joany’s haar was door de harde wind en lange fietstocht helemaal door de war geblazen. Ze hijgde terwijl ze, met haar jas nog half aan, door de gangen van de school rende om toch nog op tijd te kunnen komen.
Iets wat eigenlijk een hopeloze zaak was, maar Joany kon erg hard rennen en ze wist waar ze les had.
Het enige probleem zou zijn dat ze zo de klas binnen moest gaan, en zo moest onderdoen voor Sabrina die hoogstwaarschijnlijk een kwartier van te voren al netjes en beheerst binnen was komen lopen met al haar zaakjes op orde.

Joany stond binnen een mum van tijd voor haar klaslokaal, en struikelde overhaast de klas binnen. Iedereen staarde haar aan terwijl ze zo haar best deed om haar evenwicht te bewaren en niet languit op de grond te vallen.
Er steeg geroezemoes op en Joany voelde zich erg ongemakkelijk nu dertig paar ogen zo op haar gericht waren.
‘Sorry dat ik zo laat ben, meneer.’ En dat laatste woord was niet meer te verstaan doordat de bel luid en onverstoorbaar door de hele school klonk.
Met een beleefd maar ingehouden knikje liet hij Joany weten dat ze kon gaan zitten, wat ze ook snel deed.
Ze liet zich geruisloos naast Demi op een stoel zakken en begon de drie knopen van haar jas die nog vast zaten, los te maken.
Demi maakte een afkeurend geluidje. ‘En daar stond ik dan, helemaal alleen op het kruispunt. En raad eens wie in geen velden of wegen te bekennen was? Juist ja, Joany Latrisse.’
‘Het spijt me,’ siste Joany uit haar mondhoek terwijl ze snel haar spullen uit haar tas viste. Ze ordende ze zoals ze van Sabrina af had gekeken; open boek, open schrift, flesje water op het hoekje en drie pennen die ze reserve op het randje van haar tafel legde zodat ze nooit zonder kwam te zitten.
Demi schudde grijnzend haar hoofd. ‘Begin je daar niet iets te oud voor te worden?’
‘Een mens wordt nooit te oud voor discipline.’
Demi moest op haar tong bijten om niet in lachen uit te barsten. ‘Ik begin te denken dat Sabrina je gehersenspoeld heeft. God, laat het alsjeblieft niet waar zijn. We hebben al meer dan genoeg aan dat vervelende mormel. Nog zo één kunnen we echt niet gebruiken.’
‘Mevrouw Latrisse en mevrouw Jamos? Wilt een van jullie soms met de rest van de klas delen wat er zo grappig is dat jullie mijn les moeten verstoren?’ De ijzige stem bedierf de opgewekte sfeer, die Joany een seconde geleden nog gevoeld had, compleet.
Demi keek de leraar verstoord aan. Ze had er een hekel aan als mensen haar humeur verpestten, en de man had zojuist een goede poging gedaan. ‘Nee, dat houden we liever voor onszelf.’
‘Houd je dan bezig met de les, of verdwijn onmiddellijk uit mijn klas om jullie onbenullige zaakjes elders te bespreken.’
Joany wilde zich net bedenken dat ze er goed vanaf gekomen was, toen de leraar verder ging met praten. ‘En jij, Joany, waarom lijk je niet wat meer op je zus?’ Joany knarsetandde terwijl ze de rest van de o zo bekende preek kokend van woede aanhoorde. ‘Sabrina is nog altijd mijn favoriete leerlinge. Erg spijtig dat je in totaal niks op haar lijkt.’
Joany balde haar handen tot vuisten. ‘Nee, we zijn compleet anders, gelukkig...’
En daar ging Joany, voor de tweede keer die dag, gigantisch de fout in. Ze was even vergeten hoe dol alle leraren op Sabrina waren, en hoe graag zij maar roddels met haar deelden. Dit zou Sabrina zonder twijfel vandaag nog te horen krijgen.
En het zag er voor Joany al niet te aantrekkelijk uit, allemaal.
Vanavond moest ze mee naar die stomme band, waar Sabrina zo nodig heen wilde, en daar zou ze hoe dan ook niet behandeld worden zoals ze graag zou willen.
De leraar grijnsde haar gemeen toe. Hoe zou Sabrina reageren als ze dat hoort?, leek hij vals te zeggen. Maar in het echt zei hij: ‘Ach ja, zoals ik al zei: zeer, zeer spijtig. Sabrina was zo ambitieus en ijverig en onwaarschijnlijk slim, natuurlijk! Leek je inderdaad maar meer op haar.’
‘Ach ja, niet iedereen is gezegend met die prachtige eigenschappen, hè? Was het leven maar zo’n feest.’ Hoewel Joany haarfijn aan voelde dat ze nu echt zijn grens dreigde te overschrijden, kon ze niet meer stoppen, zo boos was ze. Joany had een hekel aan Sabrina, maar meer nog had ze een hekel aan bewonderaars van Sabrina.
En boven alles had ze ook nog eens een vreselijke hekel aan deze leraar, en aan dit vak.
Ze merkte de waarschuwende hand van Demi op haar bovenarm dan ook niet op en keek uitdagend, met ogen brandend van woede, naar de leraar op.
De man schudde zijn hoofd, en was nu niet alleen geïrriteerd en geërgerd maar ook was zijn trots beschadigd, en dat was niet tolereerbaar. ‘Je zou misschien maar beter een voorbeeld aan haar nemen, zij weet namelijk wel hoe ze zich moet gedragen tegenover een meerdere.’
Joany stond woest op van haar stoel, die met veel kabaal achterover op de grond kletterde. ‘Een meerdere?! Man, jij weet geen eens wat je wel en niet moet respecteren! Geen wonder dat je zo dol op Sabrina bent, dat afschuwelijke mormel. Onderkruipsels verenigen zich graag.’
Demi begon te schaterlachen en binnen een mum van tijd stroomden de tranen over haar wangen. Stoppen kon ze niet, ook niet toen de leraar haar waarschuwend, met overslaande stem van woede, toesprak.
‘Eruit, eruit! Allebei eruit!’
Joany’s adem stokte ik haar keel en even was ze niet in staat zich te bewegen. Ze was er nog nooit uitgestuurd, ze had nog nooit straf gehad. Net als Sabrina…
Maar toen graaide ze woest haar spullen bij elkaar en pareerde de klas uit, zonder haar stoel nog op te rapen. In de deuropening bleef ze staan, en de leraar keek haar geamuseerd en verwachtingsvol aan. ‘Toe dan,’ zei hij geluidloos. ‘Smeek me. Je wilt hierin toch niet óók voor je zus onderdoen, of wel?’
Maar Joany was niet gestopt om hem te smeken, en ze besteedde geen aandacht aan de valse leraar of aan de dertig kinderen die allemaal gespannen hun adem inhielden en haar verbijsterd aanstaarden.
‘Kom je, Deems?’ Haar stem klonk kalm en beheerst voor iemand die net een woede-uitbarsting gehad had.
Demi liep op een drafje naar haar toe en met de harde klap van de dichtknallende deur waren de twee verdwenen.

Ja, ik post en schrijf redelijk snel nu, maar serieus: ik loop over van inspiratie!
Ik bedenk constant dingen en die schrijf ik dan op en voor ik het weet heb ik alweer een deeltje in elkaar geflanst.