Vandaag

Jij hebt mijn een wijze geleerd. Zelfs nu je er niet meer bent, denk ik er nog aan. Zo een prachtige instelling had je, en zulke wijze lessen. Ik snap hedendaags nog steeds niet hoe je die leerde, je was nog zo jong. Ik denk dat het kwam door je ziekte. Als je beseft dat je snel overlijdt, word je sneller volwassen. Krijg je een andere kijk op het leven. Zo een prachtig mens was je, ik snap niet waarom Hij jou heeft gekozen om te overlijden.
Botkanker had je, een ernstige vorm. Dat was niet omdat dat nou eenmaal zo was, maar omdat de dokters er veel te laat bij waren. Jarenlang had je klachten, en steeds nam men je niet serieus, dachten ze dat je, je aanstelde en dat het allemaal wel meeviel. Totdat de vader van een klasgenoot van mij je onderzocht. Toen begon de bellen pas te rinkelen. Ik ben hem zo dankbaar, want door hem heb je geen pijnlijke dood geleden, en nog vier jaar geleefd. De chemokuren sloegen niet aan, maar het hield je wel nog lang in leven.
Ik zie je nog zitten op bed, heftig aan het schrijven, een lijst met die dingen je nog zou willen doen. Die dingen heb je alleen niet allemaal meer kunnen doen. We zijn wel nog naar de efteling geweest. Toen mochten we lekker steeds als eerst, hoe druk het ook was. Geweldig vond je het, en ik ook. Heerlijk vond ik het om je weer even te zien genieten. Prachtig ook de gezichten die de bezoekers trokken, die waren natuurlijk al uren aan het wachten. Maar goed, zij hadden nog hun hele leven om naar de Efteling te gaan, en jij niet.
Oh en prachtig, ik kan me nog zo goed herinneren dat je moeder langskwam met een schoenendoos, met éénmiljoen herinneringen. Wat hebben we zitten lachen! In ons nakie optreden voor onze ouders, vier jaar oud waren we. Optreden zat in ons bloed, dat is wat we deden, en wie we zijn geweest, maar ook wie wij nog steeds zijn. Zelfs nu je er niet meer bent. Ik kan nog steeds ik tranen uitbarsten als ik me bedenk dat we later nooit samen in een musical zullen spelen, nooit samen een lied zullen zingen op tv, nooit samen beroemd zullen worden. Het zal altijd alleen ik zijn.
Tijdens jouw ziekbed was ik vaak kwaad. Scheldend, vloekend, tierend en jankend riep ik toen dat als die dokters nou maar geluisterd hadden, je nooit zo vroeg had kunnen overlijden. Dan had je meer tijd gehad om van het leven te genieten, dan had je misschien wel beroemd geworden en dan hadden we wel samen op dat podium gestaan. Dat weet ik zeker. Jij had me toen altijd gekalmeerd. Jouw wijze woorden echoën nog altijd door mij heen: "Lieverd, als je denken wilt aan vroeger, dat is okee, maar niet te vaak. Denk liever aan vandaag" Vaak kalmeerde ik dan weer. Je deed me beseffen dat boos zijn alleen maar tijdverspilling was, kostbare tijd die ik met jou kon doorbrengen. Maar ook kostbare tijd om gewoon van het leven te genieten. Als je telkens maar denkt aan wat had kunnen zijn, dan word je op een gegeven moment wanhopig. Je kunt wel boos zijn op het verleden, maar dat voegt niets toe aan het heden. Alleen maar wanhoop, woede en verdriet.
Deze levensles drijft mij tegenwoordig. Na haar dood zat ik in een depressie, maar door haar ben ik er ook weer uitgekomen. Als mij iets goeds overkomt, dan weet ik dat zij bij mij is. Ik weet dat ze in de buurt is en over me waakt. Telkens als ik een tegenslag meemaak, en ik zit erover te zeuren, dan denk ik aan haar. Wat zij mij geleerd heeft, dat iets prachtigs. En ik weet dat als ik later op dat podium sta te zingen, als ik later op de televisie verschijn, zij ook meekijkt, en me toelacht. Ik weet dat zij er dan is.