Living forever 10.3

Tom

Pijn. Helse pijn trok vanuit mijn borst door mijn lichaam heen. Ik kreunde probeerde me te bewegen, maar iets hield me op mijn plek. Dat deed me ook pijn. Er brandde iets op mijn huid. Het werd steeds erger en ik besefte in al mijn paniek dat ik vast geketend zat met zilveren kettingen. Er zat iets in mijn mond dat voorkwam dat ik beet en het brandde op mijn tong. Ik kon mijn mond amper sluiten of open doen door de zilveren muilkorf en bid die mijn mond in bedwang hielden.
Ik hoorde gestommel en toen wat gepraat, maar het klonk heel ver weg. Tot ik ineens Nathan keihard Jay hoorde roepen en ik Max het uit hoorde schreeuwen. Het leek ineens alsof ze in mijn oor stonden te tetteren en het geluid van het schreeuwen galmde door het donker dat mij omringde. Ik dacht dat ik gek ging worden. Waar was ik? Langzaam drong het antwoord op die vraag tot mij door. Ik lag in een grafkist, in mijn eigen grafkist om precies te zijn. Ik raakte nog meer in paniek en kreeg het steeds benauwder. Ineens besefte ik dat de zuurstof in de kist op aan het raken was. Het is niet dat ik zuurstof nodig heb om te leven, ik ben nu eenmaal al dood, maar het is toch een stuk fijner dan geen zuurstof in je longen. Ik hoorde hoe iets op de kist plofte en hoopte dat ze me er snel uit zouden krijgen. Ik pijnigde mijn hersenen, maar ik kon me gewoonweg niet herinneren hoe ik in die vervloekte kist terecht was gekomen.
‘Tom?’ klonk ineens de stem van Nathan. Ik probeerde me te bewegen en wat terug te zeggen, maar dat kon natuurlijk niet. ‘Tom, ik hoor kettingen rinkelen,’ klonk de stem van Nathan weer. ‘Doe het nog eens als jij dat…’ Ineens hoorde ik een schreeuw en een hoop gegrom en geblaf.
‘Jay!’ brulde iemand. ‘Siva!’ brulde een ander. Mijn kist verplaatste zich en ik had het idee dat het huis in stortte. Toen was alles stil en lag ik alleen in mijn kist.