052

Sarahjeanne Wilder

Het uitje met Ruth heeft me echt goed gedaan. Mijn huid voelt weer zijdezacht aan en mijn nagels zijn in een vrolijke kleur gelakt. Vandaag vertrekt Liam voor drie weken naar zijn nieuwe band. Twee weken om elkaar beter te leren kennen en één week voor X Factor. Een zucht rolt over mijn lippen, het afscheid is aangebroken. Net nu we weer bij elkaar zijn, moeten we alweer afscheid nemen. Dit keer niet met het gevoel dat ik Liam nooit meer zou zien. Ik sla mijn armen om hem heen en knuffel Liam stevig. ‘Ik zal je missen.’ Fluister ik zachtjes in zijn oor. Mijn grip verstevigd zich nog iets meer en een zachte au verlaat Liam’s lippen. Meteen laat ik hem los en kijk hem bezorgd aan. ‘Gaat het?’ Liam knikt en drukt een kusje op mijn neus. ‘Ja, mijn buik doet pijn van gisteren.’ Ik knik begrijpend en druk mijn lippen voor de laatste keer op die van hem. Liam laat me los en neemt afscheid van zijn ouders en zussen. Hij stapt in de taxi die voor hem klaar staat en rijdt weg. Langzaam begeef ik me naar binnen en laat me op de bank vallen. ‘Je gaat deze drie weken heus wel overleven. Je zit erbij alsof je dood gaat. Bovendien heb je ons ook nog.’ Nicola kijkt me grijnzend aan. Een flauwe glimlach siert mijn gezicht. Ik sta op en knuffel haar. ‘Dat weet ik, maar Liam zal altijd mijn beste maatje blijven.’ Met die woorden loop ik naar boven en plof op het bed neer. Mijn oogleden worden zwaarder en uiteindelijk val ik in een diepe slaap.


Liam James Payne

De hele autorit is vreselijk en bij elke hobbel schiet er een pijnscheut door mijn lichaam. Ik adem diep in en sluit mijn ogen. Na een paar seconden open ik ze weer en kijk uit het raam. Groen landschap schiet aan de auto voorbij met af en toe een paar huizen. Na ongeveer anderhalf uur te hebben gereden zijn we aangekomen bij de bungalow van Harry. De taxi stopt en ik stap uit. Ik pak mijn spullen en betaal de chauffeur. Met mijn koffer achter me aan loop ik naar de deur. Mijn vinger drukt het knopje van de deurbel voor een paar seconden in. Door het kleine ruitje kan ik iemand zien aankomen lopen. De deur gaat open en ik kijk in het gezicht van een jong uitziende vrouw. ‘Hallo! Jij bent vast Liam.’ Vriendelijk kijkt ze me aan. ‘Ja, dat ben ik.’ De vrouw houdt de deur verder open en ik stap de drempel over. ‘Ik ben Anne. Harry’s moeder. Hij zei al dat je vandaag zou komen. Je mag je jas hier op hangen en laat je spullen maar even staan. Ik doe wat ze zegt en hang mijn jas op aan de kapstok. Ik volg Anne naar de woonkamer waar de rest van de jongens zit. Als we binnen komen, worden hun blikken meteen op mij gevestigd. ‘Liam!’ Louis komt enthousiast op me af lopen en knuffelt me stevig. De andere jongens voegen zich bij ons en ik word bijna geplet. Opeens schiet er een felle pijnscheut door mijn onderbuik en ik kan een pijnlijke schreeuw niet onderdrukken. De jongens laten me geschrokken los en kijken me bezorgd aan. Ik grijp naar mijn buik en ga op een stoel zitten. Na een paar keer diep in- en uit de hebben geademd trekt het pijnlijke gevoel weg. Ik voel hun blikken op me branden en ik kijk ze aan. ‘Gaat het wel?’ Vraagt Anne bezorgd. Ik knik. ‘Ja, het gaat wel weer. Iets wat ik nog moest vertellen. Niet aan mijn buik komen.’ Een klein glimlachje breekt door op mijn gezicht. ‘Waarom mogen we niet aan je buik komen?’ Niall kijkt me nieuwsgierig aan. Ook de andere jongens hebben vragende blikken in hun ogen. ‘Omdat ik gisteren naar het ziekenhuis moest voor controle voor mijn nieren en eens in het half jaar wordt alles schoongemaakt. Gisteren was dus die dag en daarna heb ik altijd nog een week last van mijn buik.’ De jongens knikken instemmend en gaan aan de tafel zitten. Anne werpt me af en toe nog een bezorgde blik, maar laat het rusten. ‘Wat heb je eigenlijk met je nieren?’ Vraagt ze. Ik kijk haar even aan en begin het hele verhaal te vertellen. ‘Ik ben drie weken te vroeg geboren en ik was effectief dood. Het klinkt raar, maar de doctoren kregen geen enkele reactie van mijn kant en begonnen zich zorgen te maken. Ze deden er alles aan om me ook maar te laten huilen of iets dergelijks. Na een poosje was het de doctoren gelukt en het leek dat alles goed was, maar er waren onderliggende problemen. Vanaf mijn geboorte tot aan mijn vierde levensjaar was ik altijd in het ziekenhuis te vinden voor tests en onderzoeken, maar die wezen niets uit. De doctoren konden niet vinden wat er mis met me was. Ze ontdekten dat één van mijn nieren niet goed functioneerde en ik moest tweeëndertig injecties in mijn arm ’s morgens en ’s avonds. Samen vierenzestig op één dag. Alles om me beter te maken. Daarna ging het beter, maar mijn ene nier stopte helemaal met functioneren en nu heb ik er nog maar één die functioneert. Ik heb ze nog wel allebei, maar één is nutteloos. Daarvoor moet ik eens in de maand naar het ziekenhuis voor controle. In mijn familie komen nierziektes voor en ze zijn bang dat ik ook één van die ziektes heb.’ Eindig ik mijn verhaal. De ogen van de jongens zijn net schoteltjes en hun monden zijn open gezakt. ‘Je was bijna dood?!’ Louis kijkt me ongelovig aan. ‘Bijna, maar ik leef nog.’ Een grijns siert mijn gezicht. ‘Pff je hebt gewoon de helft van je jeugd in het ziekenhuis doorgebracht.’ Zucht Harry. Ik knik bevestigend. ‘Maar goed, genoeg over dit. Vertel eens wat over jullie. Ik heb nu al mijn hele medische dossier verteld dus nu is het aan jullie.’ De jongens grinniken en vertellen één voor één wat over zichzelf. Ik vertel ook nog wat random dingen en dan is de middag ook al weer voorbij. Die avond zitten we gezellig kletsend rond een kampvuur en praten over van alles. Anne is na het voorstel rondje vertrokken en nu zijn we alleen. De avond is gezellig en voor we het weten ook al weer voorbij.

---

Ik ben klaar met mijn examens! whoehoe
Nu heb ik alle tijd om te schrijven en ik zal dan ook proberen om elke dag een hoofdstukje te activeren.
Xx