Carrot 20

'Nee, nee het mag gewoon niet!' Ik stond te schreeuwen in mijn kamer. Scheurde papieren aan stuk. Waarschijnlijk kon de hele straat mij horen want het raam stond open. Niks kon me meer schelen. Al viel ik hier ter plekke dood neer. Niets kon me meer schelen. Hoe durfde ze hoe durfde ze? Ik stond te springen. Mijn moeder kwam binnen. 'Eva, doe even rustig, we weten dat je het er moeilijk mee hebt maar,' zei ze. 'Maar, maar? niks maar ze mogen Maaike niet doodmaken, ze maken haar gewoon letterlijk kapot, en mij ook!' 'Eva doe nou rustig, ze heeft nog 16 uur te leven en morgenvroeg mag je erbij zijn.' Ik wil er niet bij zijn!' riep ik. 'Ik wil gewoon met haar kunnen praten, haar vast kunnen houden, met haar shoppen. Weet ik veel maar niet dat ik haar nooit meer zie.' Ik rende mijn kamer dicht en gooide de deur met een harde klap dicht. 'Jammer hé?' Rick stond in de deuropening van zijn kamer. 'Wat?' snauwde ik. Ik kon hem al niet uitstaan en op dit moment al helemaal niet. 'Dat Maaike dood gaat,' zei hij met een grijns op zijn gezicht. 'Wat zei je nou?' vroeg ik hem. 'Je doet alsof je het leuk vind dat Maaike dood gaat.' 'O echt?' vroeg hij en Rick liep zijn kamer in. Tranen rolde over mijn wangen. Waarom kon niemand normaal tegen me doen in deze tijden? Waarom was er niemand die ik even vast kon houden, even kon knuffelen. Iemand met wie ik even mijn gevoelens kon delen, die ze niet door zou vertellen. Meteen dacht ik aan Louis. 'Ik ga naar Louis,' schreeuwde ik veel te hard door het huis. Er kwam vast weer een waarschuwing van mijn moeder dat ik niet zo moest schreeuwen. In gedachte deed ik al een imitatie van haar, maar het bleef verdacht stil.

Jay deed open. 'Eva wat leuk om je weer te zien,' zei ze, en omhelsde me flink. Ik probeerde naar haar te glimlachen, maar mijn gezicht wilde niet meewerken. 'Meisje wat is er toch?' In een seconde ging haar stem van blij naar meelevend. 'Louis is op zijn werk dus als je voor hem komt, zul je eerst naar de praktijk moeten fietsen. Maar je ziet er zo slecht uit. Laten we eers een kopje thee drinken en bijpraten.' Langzaam knikte ik. Jay was een soort tweede moeder voor me geworden, en haar vertelde ik vaak meer dan mijn eigen moeder.

'Wil je suiker in je thee?' Jay stond flink te rommelen in de keuken terwijl ik op de bank tv zat te kijken. 'Ja graag,' zei ik, terwijl mijn stem krakerig klonk van het huilen. Ik had Jay eerst alles verteld. Ik was gewoon in huilen uitgebarsten en ze was zich helemaal kapot geschrokken. 'Meisje toch,' had ze steeds gezegd en haar hand maakte een herhalende beweging over mijn knieën. 'Wat er toch niet allemaal in zo'n korte tijd kan gebeuren.' 'Zal ik met je meefietsen naar Louis?' vroeg ze. Met een dankbare blik keek ik haar aan. 'Ja graag.'
De straten van Amsterdam leken te drijven door de hitte. Als je op het asfalt ging staan bleef je bijna eraan plakken. Ik dacht aan Maaike en mij in de zomer. Watergevecht met zo een weer was gewoon standaard geworden. Na morgen zal het nooit meer kunnen, dwaalde een stem door mijn hoofd. Ik probeerde hem weg te denken maar het ging niet. Het bleef zich maar herhalen. 'Stop,' riep ik harder dan dat de bedoeling was. 'Waarom wil je stoppen Eva?' Jay keek me verbaasd aan. 'O niks hoor,' zei ik snel. Voor ik het wist waren we al bij de praktijk van Louis aangekomen. De wachtkamer zat vol met mensen, maar ik kon niet wachten. Zonder te kloppen trok ik de deur open.

Had ik maar wel geklopt, of was ik maar niet gekomen. Ik heb me in je vergist.