32. Probleem oplossen

Ik kijk Cole glimlachend aan. "Maar nu moet jij actie ondernemen. Vertel Zach en Summer hoe je de afgelopen jaren hebt gevoeld en zeg sorry voor dat je hen de schuld gaf." zeg ik waarop Cole mij verbaasd aankijkt.
"Je gaat het niet even laten rusten?" vraagt hij twijfelend. Waarschijnlijk hopend dat ik het even laat rusten. Maar jammer genoeg voor hem schud ik mijn hoofd.
Cole slaagt een zucht. Dan kijkt hij mij twijfelend aan. "Wil je wel mee gaan?" vraagt hij twijfelend.
Ik kijk hem even verbaasd aan. Ik had die niet zien aankomen. "Tuurlijk joh." zeg ik waardoor er een glimlach op Cole zijn gezicht verschijnt.
Samen lopen we naar beneden. Daar zien we Summer en Zach al samen in de tuin zitten, ik sleep Cole naar hun omdat hij opeens stopt met lopen. Summer en Zach kijken ons verbaasd aan.
Als we voor ze staan laat ik Cole los. "Cole wil jullie graag wat vertellen." zeg ik waardoor Cole mij bang aankijkt. Hij pakt mijn hand voor steun.
Hij schraapt zijn keel en dan begint hij met zijn verhaal. "Nou uhm... Het zit zo." en hij kijkt mij aan voor steun. Ik geef hem een kneepje in zijn hand en knik hem toe. "Jullie hebben vast wel gemerkt dat ik niet meer zo aardig tegen jullie doe sinds papa is weggegaan." hij kijkt ze daarop even twijfelend aan en zij knikken. "Nou dat komt dat jullie er de schuld voor gaf dat papa is weggegaan. Maar Piper heeft me erop gewezen dat het jullie schuld helemaal niet is. En daarom zeg ik sorry." Cole kijkt ze twijfelend aan. Summer en Zach kijken verbaas terug.
Dan staan ze op en geven ze Cole en mij een knuffel. Ik word bijna fijn geknepen zo blij zijn ze. Na een tijdje laten ze los en kijken ons glimlachend aan.
"We snapten er niks van. Opeens die omslag en mama kon ons ook niet vertellen waarom je zo deed. We maakten ons zo'n zorgen. We hadden er geen idee van dat je papa zo mist." zegt Summer en Zach knikt als teken dat hij het er mee eens is.
"Ik had het jullie ook moeten vertellen." zegt Cole en in zijn stem is spijt te horen.
Zachary kijkt mij glimlachend aan. "Cole moet blij zijn met een vriendinnetje als jou."
Cole en ik stappen direct bij elkaar weg. "We hebben niks." zeggen we in koor.
Summer en Zach kijken ons verbaasd aan. "Maar jullie hielden elkaars hand vast en Cole praat normaal nooit over mensen op school." zegt Zach verbaasd.
"Ik hield zijn hand vast voor steun." zeg ik.
"En niet iedereen heeft het zo slecht als haar." zegt Cole, waardoor ik hem verbaasd aankijk.
"Het is wel zo." zegt Cole zichzelf verdedigend. Waardoor ik knik als teken dat ik het snap.
"Even voor de duidelijkheid. Jullie vinden elkaar dus niet leuk?" vraagt Summer twijfelend.
Cole en ik schudden ons hoofd. Ik kijk Zach en Summer bedenkelijk aan, ik heb namelijk het idee dat ze het niet helemaal geloven.
"Cole en ik zijn gewoon vrienden, misschien zelfs iets meer broer en zus. Maar we zijn niet verliefd. Ik in ieder geval niet." zeg ik en ik kijk Cole twijfelend aan.
"We zijn zoals Piper zegt misschien iets meer dan vrienden, broer en zus die trant maar we vinden elkaar niet leuk." zegt ook Cole.
Summer en Zach kijken ons twijfelend aan, waarschijnlijk zichzelf afvragend of ze ons moeten geloven of niet.
"Weet je misschien geloof je mij niet. Maar je hoort je broertje te geloven. En ik kan zeggen dat ik iemand anders leuk vindt. Dus als jullie het dan nog niet geloven, weet ik het ook niet meer." zeg ik en ik ga met een zucht op de grond zitten. Cole kijkt mij even verbaasd aan, maar gaat dan ook naast mij zitten.
Summer kijkt mij glimlachend aan. "Weet je? Ik vindt het bijzonder dat jij zo gelooft in de familie band. Ik weet niet wat je allemaal hebt meegemaakt wat zo erg is dat Cole over je gaat praten. Maar het heeft je manier van denken niet aangepast."
Ik kijk haar verbaasd aan. "Wat ik allemaal heb meegemaakt? Ik heb gewoon in mijn leven niet heel veel geluk. Maar ik ben geen zielig persoontje. Ik kan nog lopen en ik heb geen ongeneeslijke ziekte. Dus het gaat prima. En ja, misschien behoud ik mijn manier van denken maar dat komt niet door wat ik wel en niet heb meegemaakt maar dat is wat ik zie. Ik zie dat jullie hartstikke blij zijn als Cole eindelijk verteld wat er de afgelopen jaren heeft gespeeld. En dan is er nog die liefde die hier door het hele huis te voelen is. Jullie schreeuwen niet tegen elkaar en behandelen elkaar met respect ook als jullie elkaar iets minder mogen. Dus het komt niet door wat ik heb meegemaakt maar door wat ik zie en hoe jullie in elkaar zitten." zeg ik, waardoor ik door iedereen verbaasd aangekeken wordt.
"Weet je? Het kan nog wel eens heel erg gezellig worden met haar in huis." zegt Zach met een lach op zijn gezicht.
Ik kijk hem verbaasd aan. "Is het een probleem als ik zeg wat ik denk en zie? Want dan kan ik misschien direct weer weggaan." zeg ik en sta op.
Maar voor ik binnen ben staat Zach alweer voor me. "Sorry. Ik bedoelde het niet verkeerd. Het is gewoon zo dat niemand in dit huis zich echt uitspreekt en jij doet dat wel dus daar zal iedereen aan moeten wennen. Het is niet dat ik je hier weg wil hebben of wat dan ook. Want jij hebt mij ten slotte mijn broertje weer teruggegeven." zegt hij met een verontschuldigend lachje op zijn gezicht.
Ook Summer en Cole komen er bij staan. "Is alles weer goed?" vraagt Cole aan mij.
Ik knik en kijk Summer vragend aan. "En geloof jij dat we geen stelletje zijn?"