Book 3 - 72

Xanthe en ik liepen door het park.
"waar gaan we heen?" vroeg ze.
"gewoon even lopen." zei ik.
We liepen door de steeg waar het pakhuis stond.
Al snel trok ik Xanthe achter me en keken we om het hoekje.
Er stonden wat busjes van de politie en de brandweer.
"...het lijkt of dit pad gekraakt is..Verder onderzoek moet blijk wat of wie hier geleefd heeft." zei een man.
Xanthe en ik keken elkaar lachend aan.
Ze zouden ons toch niet vinden.
"OH MY GOD dat is Zayn!" riep een meisje.
"shit zooi!" riep ik en Xanthe.
We rende door de andere straten en probeerde zo veel mogenlijk fans te ontwijken.
Ik hoorde de meiden zeggen dat ze 'het meisje' ergens van kende.
"sorry dat ik je zo veel problemen verzorg!" riep ik naar Xanthe.
"het geeft niet. Misschien moet ik er maar aan wennen." zei ze.
We rende door een steeg die dood liep.
"wat moeten we nu?" vroeg ze.
De fans rende de steeg in.
Waaarom moesten ze ons toch altijd volgen?!
Ze stopte een paar centimeter voor me.
Xanthe hield mijn arm vast.
"OKE STOP!" schreeuwde ik.
De fans waren meteen stil.
"mag een normale jongen niet eens met een vriendin rondlopen zonder steeds door dezelfde fans achterna gzeten te worden?" vroeg ik.
De meiden trokken allemaal een gezicht van 'ik heb je nooit achtervolgd'.
"jij was in frankrijk, jij in londen, jij in los angelas en jij stond laast nog voor mijn deur." zei ik en wees d ene na de ander aan.
"en zij dan!" riep één meisje vooraan en wees naar Xanthe.
Ik trok haar achter me.
"heb de lef niet om een foto te maken!"
"wat ga je dan doen? Huilen net als in parijs."
De meiden begonnen te lachen.
Één van de meisjes had haar camera op mij gericht.
Had ze beter niet kunnen doen..
Ik pakte de camera uit haar handen.
"die is van mij!" schreeuwde ze.
Al mijn woede trok mijn spieren samen.
Fijn...
ik kneep in de camera die langzaam en stukjes barste en op de grond vielen.
Had ze maar weg moeten blijven!
Xanthe kneep even in mijn arm en zei iets wat ik niet hoorde.
Ze trok me ergens mee naartoe.
Ik wist niet waar we heen gingen maar de fans konden er gelukkig niet bij.